Polsko - Ojczyzno moja!

fot. Adam Bujak /"Pielgrzymki polski"/"Biały Kruk"

„Jesteś u siebie” - witał kard. Franciszek Macharski Jana Pawła II na krakowskich Błoniach w 1983 r. Dwa i pół miliona zgromadzonych tam Polaków owacjami potwierdziło te słowa.

1983: Ojczyzna zraniona
Znakomitą okazją do ponownych odwiedzin Polski miał być rok 1982. Częstochowa przygotowywała się do obchodów 600-lecia obecności ikony Czarnej Madonny, a w kraju trwał „karnawał Solidarności” - jak wydarzenia roku 1981 określił jeden z dziennikarzy. Powszechna radość z odzyskiwanej z każdym dniem wolności została jednak brutalnie przerwana wydarzeniami z 13 grudnia 1981 r. Mrok stanu wojennego zasłonił skutecznie przygotowania do drugiej wizyty w Ojczyźnie. Zresztą, co dziś może wydawać się ciekawe, zwolenników przyjazdu Papieża w pierwszym, najtrudniejszym i najbardziej rygorystycznym okresie stanu wojennego nie brakowało ani po stronie solidarnościowej, ani w ekipie Jaruzelskiego.

Niektórzy internowani byli przekonani, że Papież nie tylko opowie się jednoznacznie po ich stronie i jeśli sam, osobiście, nie da sygnału do obalenia rządu generała, to przynajmniej odwiedzi obozy i więzienia. Z kolei niektórzy doradcy ekipy Jaruzelskiego liczyli naiwnie, że Papież pochwali ich za wybór „mniejszego zła”. Decyzja Watykanu była jednoznaczna: pielgrzymka może się odbyć dopiero w 1983 r. Choć Papież już „na powitanie” wyraził swój negatywny stosunek do wprowadzenia stanu wojennego, to jednak przestrzegał, że „nie chodzi o zwycięstwo militarne, jak przed trzystu laty, ale o zwycięstwo natury moralnej”.

W Niepokalanowie przypomniał, że „miłość jest potężniejsza niż śmierć”, a potem wielokrotnie apelował, aby „nie dać się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężać”. Po raz pierwszy, oprócz Warszawy, Częstochowy i terenów rodzinnej archidiecezji krakowskiej, władze pozwoliły na wizytę w Poznaniu, Katowicach, we Wrocławiu i na Górze Świętej Anny na Opolszczyźnie.