* Powinność głoszenia Dobrej Nowiny

Radością napełnia stwierdzenie, że u wielu chrześcijan zwiększa się nieustannie troska o potrzeby krajów i Kościołów Trzeciego Świata, że również mnożą się w sposób coraz bardziej widoczny inicjatywy szczegółowe, służące pomocą osobom i przedsięwzięciom w tamtych regionach. Jest w tym znak zmysłu misyjnego oraz zmysłu sprawiedliwości, które się rozwinęły. Mimo to uprzywilejowane miejsce należy przyznać Papieskim Dziełom Misyjnym, ponieważ one wspierają bezpośrednie głoszenie Ewangelii, które jest podstawowym i właściwym obowiązkiem Kościoła. Właśnie w tym głoszeniu mieści się fundament prawdziwego rozwoju i prawdziwego wyzwolenia człowieka.

Dlatego Papieskie Dzieła Misyjne, poprzez programy powszechnej pomocy, biorą na siebie brzemię potrzeb wszystkich młodych Kościołów, żadnego z nich nie wyłączając. Ta powszechność stanowi właściwy ich charakter. Z tego powodu troska pracowników apostolskich o własny kraj lub o projekty, o których zostali osobiście poinformowani, nie może stać się czymś wyłącznym, lecz winna być zespolona z całością ewangelizacyjnych wysiłków w służbie wszystkich młodych Kościołów. W obecnej chwili właśnie pasterze tych Kościołów dźwigają materialny ciężar przedsięwzięć misyjnych.

Dlatego we współpracy misyjnej trzeba pamiętać przede wszystkim o młodych Kościołach i to o wszystkich. Ten sposób współdziałania wywoła w konsekwencji, być może, poczucie mniejszego zaangażowania osobistego oraz potrzebę poświęcenia się w sposób bardziej bezinteresowny. Jednak ten sposób poświęcenia może okazać się bardziej ewangeliczny i bardziej skuteczny.

Tylko centralny fundusz solidarności pozwoli na uniknięcie groźby zapomnienia o niektórych Kościołach, zwłaszcza najbiedniejszych, albo o ich zasadniczych potrzebach. Jedynie poprzez program pomocy dostosowany do różnorakich potrzeb można ominąć rafy partykularyzmów i wynikającej stąd dyskryminacji przy rozdzielaniu pomocy. O to właśnie zabiega Rada Główna Papieskich Dzieł Misyjnych, złożona z przedstawicieli wszystkich Kościołów i korzystająca z sugestii oraz informacji udzielanych przez Kongregację do Ewangelizacji Narodów.

Dlatego to październik winien być wszędzie miesiącem powszechnej misji, miesiącem wzajemnej pomocy misyjnej pod przewodnictwem Papieskich Dzieł Misyjnych. Stosownie do nowych Statutów tychże Dzieł, wzywa się biskupów, „aby zwrócili się z prośbą do osób odpowiedzialnych za dzieła katolickie oraz do wiernych o zaniechanie w tym okresie zbiórek, mających charakter partykularny”. Już w przeszłości wielu biskupów, idąc za przykładem Stolicy Apostolskiej, wydało dyspozycje w tej sprawie.

Wreszcie - z pewnością będziecie o tym pamiętać - współpraca misyjna nie może być narażona na niepowodzenie z powodu obecnego kryzysu ekonomicznego, który przeżywają wszystkie kraje świata. Kryzys ten nie może być dla chrześcijan z krajów bogatych pretekstem do zmniejszenia własnej wspaniałomyślności! Niech nie zapominają o tym, że kraje i Kościoły Trzeciego Świata dotknięte są tym kryzysem znacznie bardziej niż oni!

Na zakończenie chciałbym przypomnieć wam, że obchody Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego w Lourdes, w lipcu, winny pobudzić zapał misyjny Kościoła. Eucharystia, która tworzy Kościół oraz jest „źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego” (Lumen gentium, n. 11), jest sakramentem, który oznacza i urzeczywistnia jedność pomiędzy wszystkimi członkami Kościoła. Eucharystia rozbudza w nich wzajemną solidarność, skłania do dzielenia się swoją wiarą, duchowymi bogactwami, cierpieniami i chlebem. Dlatego też ci, którzy uczestniczą w Eucharystii, zaproszeni są również do uczestnictwa w misji Chrystusa, do przekazywania Jego orędzia wszystkim ludziom: liturgia eucharystyczna musi zatem znaleźć się w centrum obchodów Światowego Dnia Misji.

Niech Bóg, który zlecił swojemu Kościołowi ustanawianie uczniów wśród wszystkich narodów, objawi również poprzez nasze wysiłki tę władzę, która została Mu dana na niebie i na ziemi (por. Mt 28,18-19)! Niech Błogosławiona Dziewica Maryja, Patronka misji, wspiera nas, abyśmy odpowiedzieli na wezwanie Chrystusa Zmartwychwstałego! Wam, Drodzy Bracia w Biskupstwie, wszystkim misjonarzom, którzy bez reszty poświęcają się żniwu, wam, wspólnoty diecezjalne oraz tym wszystkim zwłaszcza, którzy będą zdolni zrozumieć ten apel i odpowiedzieć nań wspaniałomyślnie, czerpiąc natchnienie z wewnętrznej odnowy, udzielam z całego serca Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 7 czerwca 1981, w trzecim roku Pontyfikatu.