Przemówienie powitalne Jana Pawła II na międzynarodowym lotnisku w Gudja na Malcie

Panie Prezydencie, Członkowie rządu, Bracia Biskupi, Panie i Panowie!

1. Z sercem pełnym wdzięczności Bogu staję po raz drugi na maltańskiej ziemi. Jubileuszowa pielgrzymka, którą podjąłem w dwutysiąclecie narodzin Jezusa Chrystusa, sprowadziła mnie na Maltę. Po nawiedzeniu niektórych miejsc szczególnie mocno związanych z dziejami zbawienia - Góry Synaj, Ziemi Świętej, a teraz Aten i Damaszku - przybywam w pielgrzymce śladami św. Pawła do was.

2. Panie prezydencie, dziękuję za zaproszenie, jakie zechciał pan skierować do mnie w imieniu narodu maltańskiego. Dziękuję za uprzejme słowa, którymi powitał mnie pan dzisiaj. Jestem też wdzięczny członkom Parlamentu, przedstawicielom władz cywilnych i wojskowych, członkom korpusu dyplomatycznego i wszystkim, którzy zaszczycają to spotkanie swoją obecnością.

Z miłością w Panu witam abpa Merciecę, bpa Cauchi i biskupa pomocniczego Depasquale, a także innych obecnych tu biskupów; niektórzy z nich świadczą o misyjnym powołaniu maltańskiego Kościoła, inni zaś są potomkami maltańskich emigrantów. Witam kapłanów, diakonów, zakonników i zakonnice; zwłaszcza zaś młodych ludzi, którzy przygotowują się, aby służyć Bogu w kapłaństwie i życiu konsekrowanym. Witam katechistów i wszystkich, którzy czynnie współpracują z misją Kościoła.

Słowami waszego patrona, św. Pawła, witam wszystkich bez wyjątku mieszkańców Malty: «Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana, Jezusa Chrystusa» (Flp 1, 2).

3. Nasuwają mi się dziś wspomnienia mej pierwszej wizyty sprzed jedenastu lat. Pamiętam spotkania z kapłanami i zakonnikami, z ludźmi pracy i intelektualistami, z rodzinami i młodzieżą. Pamiętam konkatedrę św. Jana w Valetcie, sanktuaria maryjne w Melliega i Ta' Pinu na wyspie Gozo. Pamiętam Zatokę i Wyspy św. Pawła, a zwłaszcza starożytną grotę, czczoną jako miejsce jego pobytu.

Pamiętam przede wszystkim wiarę i entuzjazm mieszkańców Malty i Gozo.