Młodzieży Angoli, wyzwól w sobie Ducha Świętego, moc z Wysoka!

Jest ona w was, ale jak? Tak jak życie jest ukryte w ziarnie: tak to wyjaśniał Jezus w krytycznej godzinie swej posługi. Rozpoczęła się ona w atmosferze wielkiego entuzjazmu, bo ludzie widzieli uzdrowionych chorych, wypędzane złe duchy, głoszenie Ewangelii; ale co do reszty – świat nie uległ zmianie: nadal rządzili Rzymianie, codzienne życie było trudne, mimo tych znaków i pięknych słów. I entuzjazm gasł tak, że wielu uczniów opuściło Mistrza (por. J 6, 66), który przepowiadał, ale nie zmieniał świata.

I wszyscy się pytali: jaką w istocie wartość ma to orędzie? Co nam przynosi ten Boży prorok? Wtedy Jezus mówił o siewcy, który siał na polu świata i wyjaśnił, że nasieniem było Jego słowo (por. Mk 4,3-20), były uzdrowienia: zaprawdę niewiele, jeśli porównacie z ogromnymi brakami i "macas" (trudnościami) codziennej rzeczywistości. A jednak to w ziarnie obecna jest przyszłość, gdyż niesie ono w sobie jutrzejszy chleb, jutrzejsze życie. Ziarno wydaje się niemal niczym, ale jest obecnością jutra, jest obietnicą już dziś obecną: kiedy pada na dobrą glebę przynosi plon trzydziesto-, sześćdziesięcio- a nawet stokrotny.

Moi przyjaciele, to wy jesteście ziarnem rzuconym przez Boga w ziemię; ma ono w sobie moc z Góry, moc Ducha Świętego. Jednakże, aby przejść od obietnicy życia do owocu, jedyną możliwą drogą jest danie swego życia z miłości, umrzeć z miłości. Jezus sam to powiedział: „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”(J 12,24-25).

Tak Jezus mówił i tak uczynił: Jego ukrzyżowanie wydaje się całkowitą klęską, ale nią nie jest! Jezus, ożywiany siłą „Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę” (Hbr 9,14). I w ten sposób, wpadłszy w ziemię, mógł wydać owoc w każdym czasie i miejscu. Pośród was znajduje się nowy Chleb, Chleb życia przyszłego, Najświętsza Eucharystia, która nas posila i rozwija w ludzkim sercu życie trynitarne.