W tysiąclecie narodzin św. Gerarda biskupa i męczennika

Ten duch Dobrego Pasterza, w którym św. Gerard, zakonnik i opat, został wychowany przez Regułę, uczynił go także zdolnym, aby stać się doradcą króla Stefana i wychowawcą księcia Emeryka.
Czyż w społeczeństwie nowoczesnym, jak w każdym innym czasie, nie jest błogosławieństwem mieć podobnych doradców i podobnych wychowawców duchownych lub świeckich, którzy w świadomości swojej odpowiedzialności, nie tylko przed ludźmi, ale także przed Bogiem, trudzą się nad losem narodu oraz sposobem wychowania i kierownictwa młodzieży, w tym duchu - aby stosując zasady miłości braterskiej i roztropnego umiaru, poświęcała się wielkodusznie służbie wspólnoty? Godnym podziwu przykładem dla wszystkich czasów czyż nie jest Chrystus, który nie przyszedł, aby królować, lecz aby służyć i życie swoje poświęcić dla dobra ludzkości? 6

Aby ten duch został ukształtowany nie tylko w świadomości tych, na których spoczywa odpowiedzialność, lecz także w świadomości każdego członka Kościoła i społeczeństwa i żeby stawał się coraz bardziej skuteczny, konieczna jest znajomość nauki chrześcijańskiej. W moim Liście, wysłanym do Was wszystkich w dzień Wielkanocy tego roku, przypomniałem istotne znaczenie katechezy dla formacji chrześcijan w naszym czasie - i to nie tylko dla dzieci i młodzieży, lecz także - i nade wszystko osób dorosłych. To nauka chrześcijańska kształtuje ducha Dobrego Pasterza koniecznego dla tych, którzy czują się powołani do odnowienia Kościoła i społeczeństwa.

Ten duch dał św. Gerardowi także siłę podjęcia - z równoczesną rezygnacją ze swojej samotności w Selva Baconia - pracy misyjnej organizowania diecezji Csanad. Jego ofiara przypomina nam słowa św. Marcina, urodzonego w Panonii ponad 500 lat wcześniej, zakonnika i biskupa w Gidii. Na swoim łożu śmierci, kiedy jego uczniowie błagali go, aby ich nie opuszczał, święty biskup tymi słowami zwrócił się do Chrystusa: Domive, si adhuc populo tuo sum necessarius, ton recuso laborem: fiat voluntas tua. Także św. Gerard daje świadectwo podobnej gotowości złożenia ofiary, płynącej z poczucia odpowiedzialności braterskiej i z ducha służenia.

Jako biskup misyjny zabrał się do swojej pracy z dwunastoma zakonnikami, wybranymi z klasztorów węgierskich znajdujących się w rozkwicie, z których czterech było powołanych z klasztoru św. Marcina z Monte di Panonia, dzisiejszej Pannonhalma. W Csanad wzniósł nie tylko katedrę i kościół klasztorny ku czci Dziewicy Maryi, lecz zorganizował także szkołę, przeznaczoną szczególnie dla wychowywania przyszłego pokolenia kapłanów i zakonników.