Audiencja środowa: Dawid i Syjon

Było to kolejne nauczanie papieskie z rozpoczętego jeszcze przez Jana Pawła II w ub.r. cyklu o miejscu Nieszporów z Liturgii Godzin Kościoła.

Po wygłoszeniu katechezy i streszczeniu jej w kilku językach Ojciec Święty pozdrowił pielgrzymów z różnych krajów, m.in. Polaków, odmówił z nimi modlitwę Anioł Pański i udzielił wszystkim błogosławieństwa apostolskiego.

W czasie przenoszenia Arki Pańskiej do Świątyni Jerozolimskiej król Dawid złożył ślubowanie, że nie zamieszka w pałacu królewskim, zanim nie znajdzie się miejsce na Arkę, będącą znakiem obecności Pana wśród Jego ludu - powiedział Papież w katechezie.

Podkreślił, że przysiędze Dawida odpowiada przysięga Boga, "od której On nie odstąpi". Obiecuje On zamieszkać pośród ludu, który sam wybrał, błogosławić mu, strzec go, ale sam naród musi ze swej strony dochować wierności. Bóg obiecuje też wynieść samego Dawida do godności i mocy królewskiej - mówił dalej Ojciec Święty.

Dodał, że Psalm ten, głoszący, iż Bóg jest razem ze swym stworzeniem, które z kolei jest zjednoczone z Nim w prawdzie i sprawiedliwości, stanowi swego rodzaju zapowiedź słów św. Jana Ewangelisty: "A Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami". Chrześcijaństwo jest więc wypełnieniem obietnicy danej przez Boga w Chrystusie, zrodzonym z Maryi i z rodu Dawidowego, który ostatecznie zwyciężył zło - stwierdził na zakończenie Papież.

Publikujemy cały tekst nauczania papieskiego:

1. Usłyszeliśmy teraz drugą część Psalmu 132 (131), pieśni, przywołującej wydarzenie o kapitalnym znaczeniu w historii Izraela: przeniesienie Arki Pańskiej do miasta Jerozolimy.

Inicjatorem tego przeniesienia, jak o tym zaświadcza pierwsza część Psalmu, którą już rozważaliśmy, był Dawid. Król bowiem złożył przysięgę, że nie zamieszka w pałacu królewskim, jeśli najpierw nie znajdzie mieszkania dla Arki Boga, znaku obecności Pana pośród swego ludu (por. ww. 3-5).

Na tę przysięgę władcy odpowiada teraz sam Bóg swoją obietnicą: "Pan zaprzysiągł Dawidowi trwałą obietnicę, od której nie odstąpi" (w. 11). W istocie to uroczyste ślubowanie jest tym samym, które prorok Natan złożył w imieniu Boga temuż Dawidowi; dotyczy ono potomstwa Dawidowego, które ma rządzić na stałe (por. 2Sm 7, 8-16).

2. Przysięga Boża zakłada jednak również zaangażowanie samego człowieka, skoro uzależniona jest od "jeżeli": "Jeżeli zachowają twoi synowie moje przymierze" (Ps 132 [131], 12). Przyrzeczeniu i darowi Boga, które nie mają nic magicznego, winno odpowiadać wierne i czynne zaangażowanie człowieka w dialogu, który splata dwie wolności, Bożą i ludzką.