Audiencja środowa: Dawid i Syjon

W tym miejscu Psalm przemienia się w pieśń, która wysławia wspaniałe skutki zarówno daru Pana, jak i wierności Izraela. Doświadczy bowiem obecności Boga wśród ludu (por. ww. 13-14): będzie On niczym mieszkaniec wśród mieszkańców Jerozolimy, jak obywatel, który wraz z innymi obywatelami przeżywa wydarzenia historii, okazując jednak moc swego błogosławieństwa.

3. Bóg pobłogosławi zbiory, troszcząc się o ubogich, aby mieli czym się nasycić (por. w. 15); okryje swym ochronnym płaszczem kapłanów, okazując im swoje zbawienie; sprawi, że wszyscy wierni żyć będą w radości i ufności (por. w. 16).

Najintensywniejsze błogosławieństwo przeznaczone jest raz jeszcze dla Dawida i jego potomstwa: "Wzbudzę tam moc Dawidowi, zgotuję światło dla mego pomazańca! Okryję wstydem jego nieprzyjaciół, a nad nim zabłyśnie jego korona" (ww. 17-18).
Jeszcze raz, jak to się wydarzyło w pierwszej części Psalmu (por. w. 10), pojawia się na scenie postać "Pomazańca", po hebrajsku "Mesjasza", wiążąc w ten sposób potomstwo Dawidowe z mesjanizmem, który, w interpretacji chrześcijańskiej, znajduje pełne urzeczywistnienie w postaci Chrystusa. Zastosowane obrazy są nader żywe: Dawid ukazany jest jako młody pęk, który rośnie żywiołowo. Bóg oświeca potomka Dawida pełna blasku lampą, symbolem żywotności i chwały; wspaniała korona będzie znakiem jego triumfu nad nieprzyjaciółmi, a zatem zwycięstwa nad złem.

4. W Jerozolimie, w świątyni, w której przechowuje się arkę i w dynastii Dawidowej dochodzi do dwojakiej obecności Pana: w przestrzeni i w historii. Psalm 132 (131) staje się zatem celebracją Boga-Emmanuela, który przebywa ze swymi stworzeniami, żyje u ich boku i błogosławi im, jeżeli zachowają z Nim jedność w prawdzie i w sprawiedliwości. Duchowe centrum tego hymnu jest już preludium przepowiadania Janowego: "A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas" (J 1, 14).

5. Kończąc przypomnijmy, że Ojcowie Kościoła mieli zwyczaj cytować początek tej drugiej części Psalmu 132 (131) dla opisania wcielenia Słowa w łonie Maryi Dziewicy.

Już św. Ireneusz, odwołując się do proroctwa Izajasza na temat rodzącej dziewicy, wyjaśniał: "Słowa: «Słuchajcie więc, domu Dawidowy» (Iz 7, 13) wskazują, że król przedwieczny, którego Bóg obiecał Dawidowi zrodzić «z niego» (Ps 132 [131], 11), jest tym samym, który zrodził się z Dziewicy, pochodzącym od Dawida. Dlatego obiecał On króla, który miał się narodzić z «owocu jej łona», wyrażenie, które wskazuje na brzemienną dziewicę. Tak więc Pismo (...) ukazuje i potwierdza owoc łona, aby głosić, że pokolenie tego, który miał przyjść, wyjdzie od Dziewicy. Tak jak to zaświadczyła Elżbieta, pełna Ducha Świętego, mówiąc do Maryi: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona» (Łk 1, 42). W ten sposób Duch Święty wskazuje tym, którzy chcą Go słuchać, że w porodzie Dziewicy, to jest Maryi, wypełniła się obietnica, jaką Bóg uczynił Dawidowi, że zrodzi króla z owocu jego żywota" (Contro le eresie, 3,21,5: Gia e Non Ancora, CCCXX, Milano 1997, p. 285).

W tym miejscu Benedykt XVI dodał jeszcze, improwizując: "I tak w wielkim łuku, który idzie od prastarego Psalmu po wcielenie Pana, widzimy wierność Boga. Już w Psalmie pojawia się i przebija z niego tajemnica Boga, który mieszka pośród nas, który staje się jednym z nas we wcieleniu. Ta wierność Boga jest naszą ufnością w przemiany historii i naszą radością!"