Rachunek sumienia Kościoła

Ten tekst powstał na podstawie przemówienia papieża Franciszka do Komitetu Koordynacyjnego Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów (CELAM). Bardzo ważnego, ale też napisanego niełatwym językiem. Papież mówi do biskupów z Ameryki Łacińskiej i o sytuacji Kościoła na tamtym kontynencie, myślę jednak, że można go zastosować znacznie szerzej.

Spis treści:

Punkt pierwszy, który trzeba zauważyć, to rachunek sumienia zaproponowany przez papieża.

RACHUNEK SUMIENIA

• Czy sprawiamy, aby nasza praca oraz praca naszych księży była bardziej duszpasterska niż administracyjna?
• Kto głównie czerpie zyski z pracy kościelnej, Kościół jako organizacja czy też Lud Boży jako całość?
• Czy nie przerzucamy odpowiedzialności za istniejące problemy na świat zewnętrzny i uwarunkowania?
• Czy przyjmujemy, że to my decydujemy o kształcie naszego życia, poprzez nasze wybory?
• Czy promujemy przestrzenie i okazje, by ukazać Boże Miłosierdzie?
• Czy jesteśmy świadomi odpowiedzialności za ponowne przemyślenie aktywności duszpasterskiej i funkcjonowania struktur kościelnych, poszukując dobra wiernych i społeczeństwa?
• Czy w praktyce czynimy wiernych świeckich uczestnikami Misji?
• Czy udzielamy Słowa Bożego i sakramentów z jasną świadomością, i przekonaniem, że w nich ukazuje się Duch Święty?
• Czy zwyczajnym kryterium jest rozeznanie duszpasterskie, posługując się Radami Diecezjalnymi?
• Czy takie rady, oraz rady parafialne duszpasterskie i ekonomiczne są rzeczywistymi przestrzeniami uczestnictwa świeckich w konsultacji, organizacji i planowaniu duszpasterskim?
• Czy my, pasterze, biskupi i kapłani, mamy świadomość i przekonanie do misji wiernych świeckich i dajemy im wolność, aby zmierzali rozeznając zgodnie z ich drogą uczniów, misję jaką powierza im Pan?
• Czy wspieramy świeckich i towarzyszymy im, przezwyciężając wszelkie pokusy manipulacji lub nieuzasadnionego podporządkowania?
• Czy jesteśmy zawsze otwarci, by stawiano nam pytania w poszukiwaniu dobra Kościoła i jego misji w świecie?
• Czy pomocnicy duszpasterscy i w ogóle wierni czują się częścią Kościoła, utożsamiają się z nim i przybliżają go osobom ochrzczonym zachowującym do niego dystans lub dalekim od niego?