Jan Paweł II o miłości, odpowiedzialności...

W tygodniach poprzedzających kairską Konferencję ONZ w sprawie Zaludnienia i Rozwoju Jan Paweł II podejmuje szereg kroków mających na celu zminimalizowanie szkodliwej według niego wymowy przygotowywanego dokumentu końcowego. Nie zawahał się wejść w otwartą polemikę z autorami projektu, który - jak napisał Papież w liście do głów państw - przyjął z "bolesnym zaskoczeniem". Papież zaniepokojony jest duchem dokumentu, z którego wynika akceptacja prawa do aborcji bez żadnych ograniczeń. Ponadto - pisze Jan Paweł II - "mamy tu do czynienia z próbą narzucenia wszystkim stylu życia pewnych warstw społeczeństw rozwiniętych, materialnie bogatych i zsekularyzowanych". Papież apeluje do uczestników konferencji o rzetelny namysł nad sprawami "od których zależy wzrost lub rozpad naszych społeczeństw".
Do cierpień duchowych, jakich przysporzył Papieżowi kairski dokument, doszedł ból fizyczny spowodowany upadkiem w łazience i nieudaną do końca operacją stawu biodrowego. Interpretacja tego faktu przez samego papieża jest niezwykle poruszająca. Przed modlitwą "Anioł Pański" 29 maja, Jan Paweł II rozważa "powody" swojego cierpienia:

"Dlaczego w tym roku rodziny? Właśnie dlatego, że rodzina jest zagrożona, dlatego że jest atakowana. Papież również musi być atakowany, musi cierpieć, żeby każda rodzina i cały świat zobaczył, że jest Ewangelia, powiedziałbym »wyższa Ewangelia« - Ewangelia cierpienia, z którą musi przygotować przyszłe trzecie tysiąclecie rodzin, każdej rodziny, wszystkich rodzin".

Podczas kolejnych niedzielnych rozważań, Jan Paweł II m.in. "rozprawia się" z niektórymi mitami jakie na temat katolickiej wizji prokreacji lansują opiniotwórcze kręgi Zachodu. 17 lipca Papież podkreśla, że nie jest prawda jakoby Kościół propagował ideę "nieograniczonej" prokreacji:

"Nie można traktować tego co dotyczy poczęcia życia ludzkiego tak, jakby chodziło jedynie o jakieś wydarzenie biologiczne, którym można by manipulować. Na tej fundamentalnej bazie antropologicznej i etycznej opiera się nauka Kościoła dotycząca odpowiedzialnego ojcostwa i macierzyństwa. Niestety, ten punkt myśli katolickiej jest często rozumiany mylnie. Tak jakby Kościół głosił ideologię niepohamowanej płodności, popychając małżonków do prokreacji bez żadnego wyboru i planu. Ale wystarczy uważna lektura wystąpień [papieskich] i magisterium, by zauważyć, że tak nie jest. W rzeczywistości w poczęciu życia małżonkowie realizują jeden z największych wymiarów ich powołania: są współpracownikami Boga. Właśnie dlatego są zobowiązani do odpowiedzialnej postawy w podejmowaniu decyzji by począć lub nie począć [życie]". Ostatecznie w dokumencie końcowym znalazły się sformułowania, które Stolica Apostolska przyjęła z uznaniem (tezy przeciwko wszelkim formom przymusu w polityce ludnościowej) ale też takie, które wywołały jej ubolewanie (uznanie aborcji za element polityki ludnościowej).

Chociaż głos Stolicy Apostolskiej nie wpłynął znacząco na ostateczny kształt dokumentu, to jednak świadkiem batalii jaką w obronie każdego życia stoczył wówczas Kościół był cały świat.

Papieska obsesja?

Świat często nie rozumiał racji, dla których Papież nieugięcie trwał przy prawie do życia od poczęcia do naturalnej śmierci. W książce "Przekroczyć próg nadziei" Jan Paweł II podkreśla, że legalizacja przerywania ciąży to uprawnienia dane dorosłemu człowiekowi do pozbawienia życia człowieka nie narodzonego czyli tego, który nie może się bronić. "Trudno pomyśleć sytuację bardziej niesprawiedliwą i trudno tu naprawdę mówić o obsesji - odpowiada Papież krytykom - gdy w grę wchodzi podstawowy nakaz prawego sumienia: to znaczy obrona prawa do życia ludzkiej istoty - niewinnej i bezbronnej".