"Kościół kocha też niesakramentalnych"

Praca i czas

Wzruszające było wystąpienie rodziny Paleologos z Grecji. „Pochodzimy z Aten. Mam na imię Nikos, a to moja żona Pania, a to nasze dzieci Pavlos i Lydia. Przed laty, z dwoma wspólnikami zainwestowaliśmy nasze oszczędności w otwarcie małej firmy informatycznej. Niestety kryzys ekonomiczny dał nam się bardzo we znaki. Zmniejszyła się drastycznie liczba klientów, urosły długi. Z trudem udaje się zapłacić wszystkie rachunki, zostaje nam niewiele w budżecie, ciągle jest za mało. Wiele rodzin jest w podobnej sytuacji, z trudem wiąże koniec z końcem. W naszym mieście ludzie tracą do siebie zaufanie, brak nadziei”.

Pania kontynuowała łamiącym się głosem: „Trudno jest wierzyć w tej sytuacji w Opatrzność. Ciężko nam, kiedy myślimy o przyszłości naszych dzieci. Ojcze Św. uwierz nam, często budzimy się z lękiem, myślimy co robić by nie utracić nadziei. Co może powiedzieć na Kościół, nam i milionom rodzin w podobnej sytuacji?”.

Papież po chwili namysłu powiedział: „Wasze świadectwo dotyka moje serce. Słowa nie wystarczą. Musimy zrobić coś konkretnego. Ale co robić? Każdy z nas musi robić co tylko może, mając świadomość, że poświęcenia i trudy nie ominą nas. Kościół i parafie powinny zaangażować się w pomoc rodzinom. Konkretnie. Widzę to tak: np. parafie z Francji, czy Niemiec mogą opiekować się konkretnymi rodzinami w Grecji czy z innych krajów świata. Konkretne wymiany, konkretne dary, troska. Kościół może tu bardzo dużo zrobić”.

Aplauz był symbolicznym poparciem dla słów Papieża.

Kolejni mówcy to rodzina z Nowego Jorku. Jay i Anna Rerrie. „Mamy szóstkę dzieci” - zaczął pochodzący z Jamajki Jay. Przerwał mu zgromadzony na lotnisku tłum gromkimi brawami uznania i poparcia. „Jednym z wyzwań w naszym kraju jest dziś utrzymanie miejsca pracy. By się udało, trzeba na bok odłożyć wszelkie czasowe ramy pracy, dać z siebie wszystko, pracować ponad normę. (…) Wszystko to kosztem czasu dla rodziny. Jak to pogodzić?”

Papież na to: -Wielkie pytanie! I praca i rodzina są priorytetem. Jak to pogodzić? Chciałbym tu przede wszystkim zachęcić pracodawców, by myśleli o rodzinach pracowników, by tak ustawiali pracę, by ich pracownicy mieli czas na rodziny! Po drugie, by spędzić czas z rodziną, trzeba umieć rezygnować z własnych pasji, zajęć. I trzecia rada: najważniejsze to niedziela! Człowiek jest wolny dla Boga i trzeba o tym pamiętać. Nie jest zniewolony pracą. Niedziela jest dniem dla Boga i człowieka! O tym muszą pamiętać rodziny i pracodawcy.

Niesakramentalni

Rozwody, niski przyrost naturalny są faktem. Jest tysiące sposobów zostawiania siebie, ze strachu, przez egoizm, brak miłości. Najbardziej egoizm dorosłych prowadzący do rozstania dotyka dzieci. Tak powstaje morze cierpienia, dzieci poszukujących sensu życia. Podkreślali to wspomniani już Maria Marta i Manoel Angelo z Brazylii.

Maria: „Podobnie jak inne kraje świata i Brazylię dotykają problemy związane z rodzina i małżeństwem. Jako psychoterapeuci spotykamy wiele małżeństw, które przeżywają największe trudności z wybaczeniem sobie, z przyjęciem wybaczenia od drugiego. Wielu jednak chce budować mimo załamań.

Manoel: „Są małżonkowie, którzy wchodzą w drugie związki. Przychodzą do nas i pytają, czy Kościół może im pomóc. To sytuacje często skomplikowane i trudne. Bo czasem w drugim związku pojawia się dziecko. Nie ma odwrotu. Nie można wrócić do małżonka sakramentalnego.”

Papież: „ To jedno z wielkich cierpień Kościoła – rozwody. Możemy jedynie pomóc tym osobom. Ale najważniejsza jest tzw. prewencja, a więc pomoc przy przygotowaniu do małżeństwa, towarzyszenie narzeczonym. Chcę podkreślić, że Kościół nadal kocha rozwiedzionych i żyjących w niesakramentalnych związkach. Musi zrobić wszystko by oni poczuli tą miłość. Wiem, że cierpią z powodu odsunięcia od sakramentów spowiedzi i komunii. Ważne by czuły, że są w komunii z Kościołem i Chrystusem we mszy św. Ich cierpienie jest darem dla Kościoła, bo dając świadectwo o swoim cierpieniu, bronią jednocześnie jedności w małżeństwie”.

Spokojny wieczór w Bresse zakończyła modlitwa Ojcze Nasz, a potem utwór Ennio Morriconego.

Więcej o Światowym Spotkaniu Rodzin»