Po podpisaniu adhortacji: Afryko, bądź Dobrą Nowiną dla świata

Ojciec Święty podkreślił, że dary te wynikają z wypełniania woli Bożej, zaś Kościół powinien być proroczym znakiem pojednania na szczeblu społeczeństwa, każdego kraju i całego kontynentu. Jednocześnie wezwał do demaskowania i zwalczania każdej formy niewolnictwa.

Poniżej zamieszczamy tłumaczenie papieskiego przemówienia na język polski:

Księża Kardynałowie, Drodzy bracia w biskupstwie i w kapłaństwie, Drodzy bracia i siostry,

Dziękuję serdecznie sekretarzowi generalnemu Synodu Biskupów abp. Nikoli Eteroviciowi za jego słowa powitania i przedstawienia, jak również wszystkim członkom Rady Specjalnej dla Afryki, którzy przyczynili się do zebrania wyników obrad synodalnych w celu ogłoszenia posynodalnej adhortacji apostolskiej.

Dziś wraz z podpisaniem adhortacji „Africae munus” kończy się świętowanie wydarzenia synodalnego. Poruszyło ono Kościół w Afryce, który modlił się, zastanawiał się i dyskutował na temat pojednania, sprawiedliwości i pokoju. W procesie tym istniała szczególna bliskość między Następcą Piotra a Kościołami partykularnymi w Afryce. Biskupi, a także eksperci, audytorzy, goście specjalni i delegaci braterscy przybyli do Rzymu, aby odbyć to ważne wydarzenie kościelne. Udałem się do Jaunde, aby wręczyć „Instrumentum laboris” obrad synodalnych przewodniczącym Konferencji Episkopatów i okazać w ten sposób swą troskę o wszystkie narody kontynentu afrykańskiego i sąsiednich wysp. Obecnie z radością ponownie przybyłem do Afryki, a bardziej konkretnie do Beninu, aby przekazać dokument końcowy tych prac. Podejmuje on refleksję ojców synodalnych, aby przedstawić jej syntezę wraz z różnymi aspektami duszpasterskimi.

Drugie Zgromadzenie Specjalne dla Afryki Synodu Biskupów skorzystało z adhortacji apostolskiej „Ecclesia in Africa” bł. Jana Pawła II, w której mocno podkreślono pilną konieczność ewangelizacji tego kontynentu, której nie można oddzielać od promocji ludzkiej. Z drugiej strony rozwinięto tam koncepcję Kościoła – rodziny Bożej. Koncepcja ta przyniosła wiele duchowych owoców Kościołowi katolickiemu oraz dziełu ewangelizacji i promocji ludzkiej, którą pobudziła, a także całemu społeczeństwu afrykańskiemu. Wobec tego Kościół jest wezwany do odkrywania siebie coraz bardziej jako rodzina. W przypadku chrześcijan chodzi o wspólnotę wierzących, która wielbi Boga Trójjedynego, sprawuje wielkie tajemnice naszej wiary i ożywia z miłością więzi między osobami, grupami i narodami, ponad różnicami etnicznymi, kulturowymi i religijnymi. W tej służbie pełnionej wobec każdej osoby Kościół otwiera się na współpracę ze wszystkimi częściami składowymi społeczeństwa, zwłaszcza z przedstawicielami Kościołów i Wspólnot kościelnych, nie pozostających jeszcze w pełnej jedności z Kościołem katolickim, jak również z reprezentantami religii niechrześcijańskich, przede wszystkim religii tradycyjnych i islamu.