Czechy: „Kościół ukryty"

O problemach Kościoła w komunistycznej Czechosłowacji oraz o wyświęceniu na kapłanów nie tylko celibatariuszy mówi ks. Jan Kofroň.

Jednym z problemów Kościoła w Czechach była działalność tzw. Kościoła podziemnego a po upadku komunizmu możliwość jego połączenia z Kościołem działającym oficjalnie. Obok celibatariuszy święcenia kapłańskie, z powołaniem się na specjalne uprawnienia nadane przez Stolicę Apostolską udzielano także mężczyznom żonatym, z zaznaczeniem, że mają pełnić posługę w obrządku greckokatolickim (którego zresztą często nie znali).

Za głównego animatora „Kościoła ukrytego” uważany jest bp Felix Maria Davídek (1921-1988). Sakrę przyjął tajnie w 1967 r. Po inwazji państw Układu Warszawskiego w sierpniu 1968 doszedł do wniosku, że system komunistyczny będzie trwał bardzo długo. W sumie do grupy tej należało około 15 tajnie wyświęconych biskupów i około 160 księży. W roku 1992 Stolica Apostolska przygotowała normy postępowania w tych wypadkach. Natomiast w 1997 Kongregacja dla Kościołów Wschodnich poinformowała o uregulowaniu kwestii 22 księży żonatych, którym pozwolono pełnić posługę w obrządku bizantyńsko-słowiańskim. Mogą się także okresowo ubiegać o pozwolenie sprawowania posługi w obrządku łacińskim (birytualizm).

Jedynym żonatym kapłanem obrządku łacińskiego w Republice Czeskiej jest ks. Jan Kofroň, który 12 maja 2008 przyjął warunkowo święcenia z rąk bp Václava Malégo. Wcześniej – w 1988 został wyświęcony w Kościele działającym konspiracyjnie dla Kościoła greckokatolickiego. Od 1997 jest sekretarzem bp Malégo. Od roku pełni równocześnie posługę duszpasterską w szpitalu psychiatrycznym w Pradze-Bohnicach oraz w działającym w tej dzielnicy stolicy Czech hospicjum.