Homilia do młodzieży na VII Dzień Papieski

Drodzy siostry i bracia.

1. Jan Paweł II należy do pokolenia, które w swej młodości przeżyło dramat drugiej wojny światowej. Jako młody student pierwszego roku polonistyki UJ widział naloty hitlerowskich samolotów na Kraków. Wiedział, że w samej Polsce zginęło kilka milionów ludzi. W całym świecie druga wojna światowa pochłonęła sześćdziesiąt milionów ofiar, w tym w większości niewinnych cywilów. Po wojnie Jan Paweł II żył w Polsce rządzonej przez socjalistyczne władze służalcze wobec zwierzchników z Moskwy. Obserwował działanie nieludzkiego systemu. Osobiste doświadczenia, a także ogromna erudycja i znajomość problemów ludzi na całym świecie sprawiły, że Jan Paweł II stał się niezwykle wrażliwym obrońcą godności człowieka.

2. Najwięcej Jan Paweł II nauczył się od Chrystusa, który był dla niego najwspanialszym Nauczycielem. Chrystus zawsze okazywał szacunek wobec godności człowieka i uczył, by Jego uczniowie postępowali tak, jak On.

W Jego czasach mało kto chciał mieć serdeczne i nieukrywane kontakty z ludźmi z marginesu:
- z kobietami, których ciała były atrakcyjne jedynie do eksploatacji przez pełnych żądzy mężczyzn;
- z niewidomymi, którzy byli całkowicie zdani na łaskę innych;
- z biednymi, których nikt nie zapraszał na ucztę;
- i z trędowatymi, od których należało trzymać się z daleka.

Chrystus nie stronił od kontaktu z jakimkolwiek człowiekiem. On patrzył nie na to, czego komuś brakowało: zdrowia, urody, możliwości życia w społeczeństwie, ale na to, co każdy człowiek z łaski Bożej ma, tj. na ludzką godność. Jezus dostrzegał ją w ludziach z marginesu, w ludziach pogardzanych przez innych. Przywracał wszystkim poczucie wartości. Jezus po to, uniżył samego siebie, by każdy człowiek zrozumiał, jak wielka jest ludzka godność.

Nawet, gdy ludzie, którym okazywał miłość, których uzdrawiał nie zdobyli się na odruch wdzięczności, Jezus nie zniechęcał się. Dalej czynił dobro. Bo człowiek jest na świecie największą wartością, jest najdoskonalszą istotą wśród wszystkich stworzeń. W poetyckim zadziwieniu nad wielkością człowieka, autor psalmu pytał Boga: Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz i czym syn człowieczy, że się nim zajmujesz? Uczyniłeś go niewiele mniejszym od istot niebieskich, chwałą i czcią go uwieńczyłeś…, wszystko złożyłeś pod jego stopy (por. Ps 8,5-6.7)