Jeżeli matka nie może iść do komunii, to nie jest to konsekwencja, którą ponosi dziecko. Przecież dziecko jest dopuszczane do komunii. Kika mylisz zakres odpowiedzialności, który czasem może dotykać w pewien sposób bliskich. Idąc tym torem myślenia nie należy przestępcy osadzić w więzieniu, bo jego dzieciom, żonie i rodzicom będzie przykro. Może trochę przesadziłem, ale chciałem ukazać istotę rzeczy. Mam paru znajomych w związkach niesakramentalnych i raczej nie widzę, by były mocniej uduchowione. Akurat mogę zaświadczyć, że sakramentalne związki okazują się dużo bardziej uduchowione. Nie wiem jak to określić, ale w tych niesakramentalnych jakby coś "pękło". Nie oceniam tą opinią relacji międzyosobowych, ale jedynie próbuję określić życie religijne.

Pani Kiko (przepraszam jeśli źle odmieniam)
Pan Tadeusz wystarczająco nakreślił kwestię zakresu odpowiedzialności. Ja chciałbym się odnieść do innych Pani stwierdzeń.

1. Ogólnie. Wiara nasza nie jest wiarą emocji. Cel który stoi przed chrześcijaninem to nie jest jego dobre samopoczucie, czy wygodne życie. Ja zaświadczam, że na mojej drodze wiary bardzo edukacyjne dla mnie były negatywne przykłady ludzi, którzy pozbawili się życia sakramentalnego. Patrząc na nich bałem się znaleźć w podobnym stanie a ta obawa motywowała mnie do życiowej rozwagi w ogóle a w sprawach wiary w szczególności. Bo to jest tak, że Bóg nawet ze zła jest wstanie wyprowadzić dobro (co nie znaczy, że wolno mi pozwalać sobie grzeszyć z tego powodu, bo grzech zawsze szkodzi - co najmniej dopuszczającemu się go). Tutaj, to że takiemu dziecku będzie przykro, może być okazją dla Ducha Świętego, żeby się czegoś to dziecko nauczyło (i to jest postawa wiary a nie rozmiękczanie wymagań moralnych). Znakomita większość z nas na drodze ku Bogu ma tylko jedno narzędzie naturalne - sumienie. A to sumienie jest "wewnętrznym glosem ROZUMU". Tak je więc należy kształtować (i to jest ogromne zadanie KK), by opierało się na racjach rozumowych a nie emocjonalnych. Dlatego zgadzam się z postem "abc", bo widzę że ów kardynał w swej argumentacji idzie w stronę argumentacji emocjonalnej.

2. "Może warto zastanowić się nad dobrem tego dziecka, któremu jest bardzo przykro w takich chwilach."
Po pierwsze: jakie konkrentnie dobro takiego dziecka ma Pani na myśli?
Po drugie: Są dobra ważniejsze niż brak smutku. Takie dziecko takie dobra wążniejsze posiada. Mianowicie, posiada Łaskę Uświęcającą (czyli życie wieczne w kochającym Bogu - dla chrześcijanina dobro najważniejsze) i w znaku niedopuszczenia jego matki do komunii posiada dobro w postaci drogowskazu, czego unikać by życia wiecznego w Bogu nie utracić. Oba wymienione dobra ja oceniam jako ważniejsze od braku smutku.

3. "A gdy Matka jest "panną" nie była wcześniej w związku małżeńskim tylko ojciec jest rozwodnikiem".
Kobieta biorąca za męża rozwodnika wie o tym i jeśli za niego wychodzi to dopuszcza się cudzołóstwa. (Mężczyzna analogicznie) Jeśli zaś taki mężczyzna zataił przed nią fakt bycia rozwodnikiem, to takie małżeństwo jest nieważna - nie ma żadnego małżeństwa między tymi dwojga.

4. Problem z "niesakramentalnymi" jest, wg mnie i taki (i to on wg. mnie jest przeszkodą główną w ich nawróceniu), że potrzeba zaspokojenia popędu seksualnego (jako taka przez Boga nam dana), stoi dziś w naszej cywilizacji na piedestale dóbr niezbywalnych i takich, których nie zaspokoić się nie da. A to nie jest prawda. Po pierwsze: mozna żyć we wstrzemięźliwości seksualnej (wiem, że niełatwo, ale to jest możliwe, co więcej z wiekiem i postępującym wyćwiczeniem coraz łatwiej) i uniknąć życia w konkubinacie. Po drugie: popęd seksualny jest nam przez Boga dany po coś. Ale współczesna kultura (już ani trochę ascetyczna lecz wręcz bezgranicznie konsumpcyjna) zanegowała już dawno w społecznej świadomości obydwa wspomniane fakty. Dlatego KK nie może się w tym zakresie cofnąć z wymaganiami ani na krok, bo jest jedyną instytucją edukującą w tym zakresie. Jeśli Kościół uczy "nie współżyj przed ślubem" to zachęca człowieka do ascezy, która pozwoli mu dojrzeć do małżeństwa. Jeśli jednak człowiek się rozwodzi i pragnie zostać w jedności z KK, to sam tym rozwodem ustawia się tak, że będzie musiał zdobyć się na ascezę ostrzejszą. Nie chodzi w tej ascezie o to, że nie wolno mu się potknąć, tylko o to, że ma uniknąć ustawienia się w sytuacji ciągłego i trwałego wystawienia się na pokusę cudzołóstwa.

do kika;
znam takie 'panny', co to związały się z mężczyznami żonatymi i oderwały ich od sakramentalnych małżonek doprowadzając do rozwodu. Dlatego Twój argument, że te "panny" są mniej winne, czy całkiem niewinne rozpadowi małżeństwa swoich partnerów, jest zupełnie nietrafiony. Osoby, które rozwalają czyjeś małżeństwo są tak samo winne, jak rozwodnicy w ponownych związkach. Dlatego Komunia święta dla takich osób, to prosta zachęta, to rozbijania małżeństw.

Kiko, Pan Piotr odpowiedział pięknie, prawdziwie i wyczerpująco na Pani wątpliwości i żale. Ja dodam tylko krótko: KAŻDY, jeśli tylko chce może z sakramentów korzystać, także rozwodnik/panna, która związała się z rozwodnikiem. Potrzeba jednak NAWRÓCENIA i postanowienia poprawy. Panna wiążąca się z mężczyzną poślubionym przed Bogiem innej kobiecie (bo do końca życia ta pierwsza będzie jego żoną przed Bogiem) - cudzołoży. Życie w pełni wiary nie jest łatwe, każdy z nas ma jakiś krzyż, każdy płaci za życiowe wybory - ale tylko takie życie jest PEŁNIĄ ŻYCIA.

Sądzę, że papież prowokował raczej do głębszego zastanowienia się nad prawdą ewangeliczną. Z wypowiedzi kardynała widać wyraźnie, że bazuje on na uczuciach, a uczucia nie są najlepszym doradcą w sprawach obiektywnego poszukiwania prawdy. Nauka Kościoła jest jasna, wykłada ją oficjalnie miedzy innymi Katechizm Kościoła Katolickiego. Ale nie oznacza to, że nie należy podejmować refleksji teologicznej, nie tyle dla jakiejś próby zmiany, co ponownego odkrycia i dostrzeżenia na nowo wartości niezmiennego nauczania.

Panie Tomku,
to chyba chodzi o to: "stawiaj sobie pytania w wierze, ale na nie nie odpowiadaj sam, tylko słuchaj odpowiedzi KK i zastanawiaj się dlaczego Kościół tak a nie inaczej odpowiada" - zaufaj Kościołowi i "pójdź za Nim".
Ja to tak zrozumiałem.

Nie.
Ja to odczytałem jako wezwanie do nieprowadzenia monologu: stawiam pytanie i sam na nie odpowiadam.
To wezwanie do rozpoczęcia dyskusji: stawiaj pytania, nawet najbardziej trudne. Lecz nie sugeruj odpowiedzi. Odpowiedzi pojawią się jako owoc dyskusji i modlitwy.

Powiem tak, z dóch obozów: ludzi którzy "desperacko chcą dochować wierności Bożemu prawu i bardziej sobie cenią możliwości przystępowania do sakramentów świętych niż zycie w grzechu ..." i tych co myślą ja wzmiankowany purpurat, to nie ci pierwsi są idiotami. Dla tych pierwszych, mój wielki szacunek i hołd ich wysiłkom i wysiłkom wszystkich, co ich w tym wspierają ... a dla drugich nie.

Poruszył Pan niezwykle istotny wątek: próby rozmiękczenia wymagań moralnych w KK na skutek presji kulturowej w naszej cywilizacji. Tyle, że to nie KK jest moralną ruiną tylko ta napierająca cywilizacja. Może właśnie dlatego tak napiera, jak waląca się już ściana na sąsiedni budynek.
Co do kierunków zmian w naszej cywilizacji: "beztroska żegluga we mgle całą naprzód bez działającego kompasu".

Przykręcony przez kogo??? Przez Kościół, czy przez rozwodników? Poza tym wyraźny zakaz udzielania komunii dotyczy nie rozwiedzionych, tylko rozwiedzionych, którzy wstąpili w ponowny związek małżeński z inną osobą, będąc w sakramentalnym małżeństwie z małżonkiem, z którym się rozwiedli. A kościół pragnie ich przytulić po ojcowsku, tylko dla nich jest ważniejsze udane pożycie niż dostęp do sakramentów. To się pytam ponownie: Kościół kurek zakręcił, czy sami sobie zakręcili a tylko winę za to zwalają na Kościół. "Przez wzgląd na zatwardziałość waszych serc pozwolił wam Mojżesz oddalać żony, lecz od początku tak nie było ..."
Proszę też mieć na uwadze, że obietnica kierownictwa Ducha Świętego jest dana Kościołowi a nie konkretnemu kardynałowi. Generalnie każdy z nas podlega (i super) kierownictwu Ducha Świętego, ale każdy też jest zwodzony i może zwodzić i może nie pozwolić prowadzić się Duchowi Świętemu (za wyjątkiem Papieża wypowiadającego się w kwestiach wiary), kardynałów nie wyłaczając (bo Bóg nas stworzył wolnymi).
To nie jest tak, że Kościół ma służyć człowiekowi. Z takiego stanowiska właśnie biorą się postawy roszczeniowe względem Kościoła, że na to a na to nie pozwala a powinien ... . Wg mnie jest tak, że to członkowie Kościoła powinni sobie służyć w Kościele (ale nie przez przyzwalanie na grzech, bo napominanie też jest słuzbą drugiemu w Kościele) dla oddawania w ten sposób Bogu chwały w tym Kościele. Jak Jezus umywa uczniom nogi to daje przykład jak powinni sobie nawzajem służyć członkowie Kościoła (relacja członek Kościoła - członek Kościoła) a nie jak Kościół ma służyć jego członkom (no ja widzę różnicę tych dwóch stanowisk). A jaka wobec tego powinna być relacja Kościół - członek Kościoła? no chyba taka: "i tobie dam klucze królestwa, cokolwiek zwiążesz na ziemii, będzie związane w niebie a co rozwiążesz ..." i kilka innych fragmentów o lampie pod korcem, soli co traci smak itp.

Muzyczny, na cóż zda się ta "miłość do rozwodników", która będzie utwierdzać ich w tym, że tkwienie w grzechu ciężkim jest fajne? Nikt z tutaj wypowiadających się nie napisał o potępieniu rozwodników, mowa jest li tylko o korzystaniu z sakramentów świętych!!! Jeśli uważasz, że poklepując po ramieniu i wspierając dobrym słowem rozwodnika tkwiącego w grzechu pomagasz jemu, to po prostu się mylisz. Pomożesz jemu, wskazując drogę do zbawienia i życia wiecznego a nie do przyjemnego życia tu i teraz i uspokojenia sumienia. Nikt nie powiedział, że ta droga do zbawienia będzie wygodna, łatwa i przyjemna, przeciwnie Jezus mówił wprost: będą was prowadzić przed sądy a ojciec i brat stanie przeciwko wam. Ale chyba warto poświęcić przyjemność współżycia płciowego tu i teraz przez kilkanaście czy kilkadziesiąt lat na rzecz niewyobrażalnej radości wiecznego życia w chwale Chrystusa...

I jeszcze jedno do pana Muzycznego: Co Twoim zdaniem oznacza bycie "bardziej papieskim niż papież"??? Każdy (nie tylko papież i prezbiterzy czy zakonnicy!!!) powinien troszczyć się o zbawienie swoje i powinien zabiegać o zbawienie innych. Określenie "bardziej święty niż papież" jest tak samo infantylne, jak nie rozumienie dlaczego grzesznik nie może przyjmować sakramentów.

@Muzyczny 2014-02-24 15:48

1. "Ja nie sądzę, a by to co robi Kościół, jeśli chodzi o nawracanie rozwodników w ponownych związkach, było idealne i jedynie możliwe".
Primo: W ludzkim działaniu NIE MA działań idealnych, można się mniej lub bardziej o ideał starać. No ale "cel uświęca środki" jedynie wtedy, gdy te środki nie są sprzeczne z celem - no takie minimum musi być.
Secundo: Wiem, że Kościół zachęca do uczestnictwa w całości życia Kościoła za wyjątkiem możliwości uzyskania rozgrzeszenia i komunii św. (ale to chyba też nie zawsze).

2. "Mocno upraszczając: do burdelu można pójść, żałować, wyspowiadać się i jest OK"
Nie, nie jest OK, odpowiedzialny spowiednik odpowiednio "prześwietli" delikwenta. Jeśli stwierdzi, że postawa jego jest taka, że zakłada on iż może sobie do burdelu wpadać bo potem się wyspowiada, to powinien mu odmówić rozgrzeszenia do czasu, gdy penitent sam przed sobą szczerze postanowi: "moja noga więcej w burdelu nie postanie" albo "rozstaję się z moją kochanką", "zrywam z Zośką, bo nie chcę z nią grzeszyć a jak sie spotykamy to nie zgrzeszyć nie mamy siły lub odwagi". Dopiero wtedy może być pole dla absolucji. Udawanie przed spowiednikiem emocjonalnego żalu i oszukiwanie siebie i jego, że się poprawię czyni taką spowiedź i tak nieważną (musi być ŻAL i POSTANOWIENIE POPRAWY, a to ocenia spowiednik na podstawie relacji z naszego postępowania a nie naszych słownych deklaracji w stylu "jak ja się pragnę poprawić").
Wiem, że księża ostrzegają, że nie udzielą rozgrzeszenia jeśli np. penitent spowiada się z konsumpcji pornografii i ta sytuacja powtarza się regularnie przy każdej spowiedzi (to świadczy o tym, że penitent nie ma zamiaru z tym zerwać). Sytuacja wtedy wygląda tak: Chcę się pojednać z Bogiem, ale na dłuższą metę nadal chcę żyć tak, jak mi Bóg żyć zakazuje (zakazuje w najlepiej pojętym moim własnym interesie - wiecznym!).

3. "Zapytam: ile jest duszpasterstw rozwiedzionych, ile rekolekcji do nich skierowanych?"
A jednak są. Są i duszpasterstwa dla takich osób i są rekolekcje. Mnie problem nigdy nie dotyczył ale mimo to moja pamięć zarejestrowała co najmniej kilka ogłoszeń duszpasterskich z takimi propozycjami w różnych miejscach Polski na przestrzeni ostatniej dekady. "Szukajcie a znajdziecie", Pan zaś chyba uważa, że powinno być: "jestem niesakramentalny, Kościele znajdź mnie" (postawa roszczeniowa). A Kościół szuka, tylko DAJ SIĘ znaleźć, też trochę poszukaj, przez to pokażesz czy to dla Ciebie ważne, czy ważne tylko wtedy gdy dziecko wysyłasz do Komunii lub mamusia umarła.

4. "Irytuje mnie wkładanie w usta x. kardynała słów i intencji, których nie wypowiedział."
Nie powiedział:
"Sytuacje są bardzo różne, reguły są ogólne, a sytuacje konkretne – stwierdził kard. Kasper. Tytułem przykładu wspomina o matce, która przygotowuje do Pierwszej Komunii swoje dziecko. Dziecko przystępuje do komunii, a ona nie. „Pytam się: czy można tak. Jest żal, jest miłosierdzie i jest Boże przebaczenie. Czy możemy negować remissione peccatorum – grzechów odpuszczenie” – pytał retorycznie kard. Kasper."
nie powiedział tego???
Jest żal - żal z powodu mojego grzesznego życia (że Boga Ojca obrażam), czy żal że dziecko przyjmuje Komunię św. a ja nie mogę? Bo to dwa różne żale.
Dziwne że tej rangi przedstawiciel Kościoła nie napomknął o koniecznym POSTANOWIENIU POPRAWY (tego rzeczywiście nie powiedział).

5. "Ile przeciętna parafia wkłada troski o nawrócenie tak pogubionych?"
Wystarczy, jeśli przeciętna parafia jest w stanie skierować takich ludzi w miejsce, gdzie mogą z takiego duszpasterstwa skorzystać. Do prowadzenia takich ludzi trzeba mieć odpowiednio przygotowanych duszpasterzy, na każdą przeciętną parafię chyba nie starczy.

6. "Mężowie miłujcie żony, jak Chrystus umiłował Kościół". Jak Chrystus umiłował Kościół - umarł za niego i czeka na POWRÓT człowieka. A mężom się nie chce "umierać", chce się "nażyć", gdy źle - nie chce się czekać na współmałżonka, łatwiej sobie znaleźć drugiego (to są postawy uzależnienia od doczesności i od seksu). Ludzie sobie ślubują "że Cie nie opuszczę aż do śmierci (a nieco wcześniej "wierność na dobre i złe")", jestem sam przed sobą wart tyle ile warte jest moje słowo. Jako mąż jestem żołnierzem na bardzo odpowiedzialnym odcinku frontu. Dezercja jest niegodna.