Polecajmy Niepokalanej Matce chorych

Oto polski tekst nauczania papieskiego:

Dziś chciałbym opowiedzieć wam o św. Piotrze Kanisie, czyli Kanizjuszu, jak brzmi zlatynizowana forma jego nazwiska – bardzo ważnej postaci XVI wieku w Kościele katolickim. Urodził się 8 maja 1521 w holenderskim Nijmegen. Jego ojciec był burmistrzem tego miasta. Gdy studiował na Uniwersytecie w Kolonii, odwiedzał mnichów klasztoru kartuzów św. Barbary – prężnego ośrodka życia katolickiego i innych pobożnych ludzi, praktykujących duchowość, zwaną devotio moderna. 8 maja 1543 wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Moguncji ( Nadrenia-Palatynat), po odbyciu rekolekcji pod kierunkiem bł. Piotra Favre’a (Fabera) – jednego z pierwszych towarzyszy św. Ignacego Loyoli. Wyświęcony na kapłana w czerwcu 1546 w Kolonii już w następnym roku jako teolog biskupa Augsburga, kard. Ottona Truchsessa von Waldburg, przybył na Sobór Trydencki, gdzie współpracował z dwoma swymi współbraćmi zakonnymi – Diego Laínezem i Alfonso Salmeronem.

W 1548 św. Ignacy polecił mu uzupełnienie formacji duchowej w Rzymie, po czym wysłał go do Kolegium w Messynie, aby ćwiczył się w wymagających pokory posługach domowych. Gdy 4 października 1549 uzyskał w Bolonii doktorat z teologii, św. Ignacy wysłał go do pracy apostolskiej w Niemczech. Wcześniej, 2 września tegoż roku odwiedził papieża Pawła III w Castel Gandolfo, po czym udał się do bazyliki św. Piotra na modlitwę. Błagał tutaj o pomoc wielkich świętych apostołów Piotra i Pawła, aby nadawali stałą skuteczność błogosławieństwu apostolskiemu na jego wielkie przeznaczenie, na jego nowe posłannictwo. W swoim dzienniku zanotował kilka słów tej modlitwy. Mówił: „Poczułem tutaj, że doświadczyłem wielkiej pociechy i obecności łaski za pośrednictwem takich orędowników [Piotra i Pawła]. Potwierdzili oni moją misję w Niemczech i zdawali się przekazywać mnie, jako apostołowi Niemiec, poparcie ze strony ich przychylności. Ty, Panie, wiesz, na jak wiele sposobów i ileż to razy w tym samym dniu powierzałeś mi Niemcy, za które następnie ciągle prosiłem i dla których pragnąłem żyć i umierać”.

Musimy pamiętać, że są to czasy reformacji luterańskiej, gdy wiara katolicka w krajach języka germańskiego (niemieckiego) zdawała się gasnąć w obliczu uroku reformy. Nałożone na Kanizjusza zadanie było prawie niemożliwe do wykonania – ponowne ożywienie i odnowienie wiary katolickiej w krajach germańskich. Możliwe to było jedynie dzięki sile modlitwy. Było możliwe tylko u środka, to znaczy dzięki głębokiej osobistej przyjaźni z Jezusem Chrystusem; przyjaźni z Chrystusem w Jego Ciele – Kościele, która karmiła się Eucharystią, Jego rzeczywistą obecnością.

Idąc za misją, otrzymaną od Ignacego i Pawła III, Kanizjusz wyjechał do Niemiec i przede wszystkim udał się do Księstwa Bawarii, które przez kilka lat było miejscem jego posługi. Jako dziekan, rektor i wicekanclerz Uniwersytetu w Ingolstadt dbał o życie akademickie tego Instytutu oraz o reformę religijną i moralną narodu. W Wiedniu, gdzie krótko był administratorem diecezji, pełnił posługę duszpasterską w szpitalach i więzieniach, zarówno w mieście, jak i na wsi, oraz przygotował wydanie swego Katechizmu. W 1556 ufundował Kolegium Praskie i do 1569 był pierwszym przełożonym prowincji jezuickiej w Niemczech.

Pełniąc ten urząd stworzył w krajach germańskich gęstą sieć wspólnot swego zakonu, zwłaszcza kolegiów, które były punktem wyjścia dla reformy katolickiej i odnowy wiary katolickiej. W owym czasie uczestniczył także w rozmowach w Wormacji z przywódcami protestanckimi, w tym z Melanchtonem (1557); piastował funkcję nuncjusza papieskiego w Polsce (1558); wziął udział w obradach dwóch sejmów w Augsburgu (1559 i 1565); towarzyszył kardynałowi Stanisławowi Hozjuszowi, wysłannikowi papieża Piusa IV do cesarza Ferdynanda (1560); przemawiał na końcowej sesji Soboru Trydenckiego, omawiając zagadnienia komunii pod dwiema postaciami i Indeksu Ksiąg Zakazanych (1562).

W 1580 wycofał się do Fryburga Szwajcarskiego, oddając się całkowicie kaznodziejstwu i pracy nad swoimi dziełami i tam zmarł 21 grudnia 1597. Beatyfikował go błogosławiony Pius IX w 1864, w 1897 Leon XIII ogłosił go drugim apostołem Niemiec, a Pius XI w 1925 kanonizował go i ogłosił doktorem Kościoła.