Jeruzalem wielbi Boga

1. Odczytany teraz Psalm, który jest przedmiotem naszej medytacji, stanowi drugą część poprzedniego — Psalmu 147 [146-147]. W starożytnych przekładach greckim i łacińskim, którymi posługiwała się liturgia, występował on jako osobna pieśń, ponieważ jego początek wyraźnie oddziela go od pierwszej części. Tenże początek stał się bardzo znany, również dlatego, że często był śpiewany po łacinie: Lauda, Jerusalem, Dominum. Te początkowe słowa stanowią typową dla hymnów psalmicznych inwokację, by sławić i chwalić Pana: Jeruzalem, jako uosobienie narodu, zostaje wezwane, by chwaliło i wysławiało swego Boga (por. w. 12).

Następny werset wyjaśnia, dlaczego modlitewna wspólnota powinna wielbić Pana. Motywacja ma charakter historyczny: to On, Wyzwoliciel Izraela z niewoli babilońskiej, zapewnia swemu ludowi bezpieczeństwo, «umacniając zawory bram jego» (por. w. 13).

Po zdobyciu Jeruzalem przez wojska króla Nabuchodonozora w 586 r. przed Chr. księga Lamentacji ukazała Pana jako sędziego grzechu Izraela, «wywracającego szańce Córy Syjonu (...). Bramy runęły na ziemię; połamał, pokruszył zawory» (por. Lm 2, 8. 9). A teraz Pan znów stał się budowniczym świętego miasta; w odbudowanej świątyni na nowo błogosławi swym dzieciom. Jest to nawiązanie do dzieła Nehemiasza (por. Ne 3, 1-38), który odbudowywał mury Jeruzalem, by stało się znów oazą pogody ducha i pokoju.

2. Istotnie, słowo pokój, shalom, pojawia się na początku również i dlatego, że zawiera się ono symbolicznie w nazwie Jeruzalem. Już prorok Izajasz obiecywał miastu: «Ustanowię pokój twoim zwierzchnikiem, a sprawiedliwość twą władzą» (60, 17).

Bóg sprawia, że zostają odbudowane mury miasta, błogosławi mu i napełnia pokojem w bezpieczeństwie, a ponadto ofiarowuje Izraelowi inne istotne dary, o których mówi końcowa część Psalmu. Przypomina ona dary Objawienia, Prawa i Bożych przykazań: «Oznajmił swoje słowo Jakubowi, Izraelowi ustawy swe i wyroki» (Ps 147, 19).

Autor Psalmu opiewa wybranie Izraela oraz jego wyjątkowe posłannictwo pośród narodów, jakim jest głoszenie światu słowa Bożego. Jest to misja prorocka i kapłańska, bowiem «któryż wielki naród ma prawa i nakazy tak sprawiedliwe, jak całe to Prawo, które ja wam dziś daję?» (Pwt 4, 8). Poprzez Izraela, a następnie także wspólnotę chrześcijańską, a zatem Kościół, słowo Boże może rozbrzmiewać w świecie i stać się normą oraz światłem życia dla wszystkich narodów (por. Ps 147, 20).

3. Zajmowaliśmy się teraz pierwszym powodem, dla którego należy się Panu chwała: ma on charakter historyczny, to znaczy wiąże się z dziełem wyzwolenia Izraela i Objawieniem Bożym w jego życiu.

Istnieje jednakże drugie źródło radości i chwały: ma ono charakter kosmiczny, a więc wiąże się ze stwórczym działaniem Boga. Słowo Boże rozbrzmiewa, by dać życie istnieniom. Niczym posłaniec, pokonuje ono rozległe przestrzenie ziemi (por. Ps 147, 15) i natychmiast pojawiają się na nich wspaniałe rzeczy.

Nadchodzi zima, przedstawiona w sposób poetycki poprzez towarzyszące jej zjawiska atmosferyczne: śnieg przypomina swoją bielą wełnę, delikatne ziarnka szronu są niczym piasek pustynny (por. w. 16), grad to leżące na ziemi okruchy chleba, mróz ścina ziemię i uniemożliwia wegetację (por. w. 17). Ten zimowy obraz stanowi zachętę do odkrycia wspaniałości stworzenia; pojawi się on także na jednej z bardzo sugestywnych kart innej księgi biblijnej — Mądrości Syracha (43, 18- -20).