Służyłem Mu

Czy Ksiądz Kardynał robił w Watykanie notatki?
– Codziennie, przez 27 lat, pisałem jedną stronę. Mam 27 tomów zapisków z tamtego czasu.

Będą kiedyś wydane?
– W tej formie nie nadają się do druku. Wymagają opracowania. Korzystałem z tych notatek, gdy pracowałem nad „Świadectwem”, aby książka była mocno osadzona w realiach i faktach.

Wkrótce odbędzie się premiera filmu „Świadectwo”. Czy powstał na podstawie książki?
– Film nie jest ekranizacją książki. Ona była tylko inspiracją, punktem wyjścia. Choć z tego, co mi wiadomo, książka i film są wobec siebie komplementarne.

Pamiętam taki moment w czasie pielgrzymki do Bułgarii. Papież był już wówczas poważnie chory. Ksiądz Kardynał nie odstępował go ani na moment. Pomagał mu poruszać się, wycierał twarz, usta. To nie była już praca sekretarza, lecz pielęgniarza.
– W tym ostatnim okresie były nowe obowiązki. Zarazem jednak była to łaska. Robiłem to w imieniu całego Kościoła. Ojciec potrzebował wsparcia i należało mu je dać.

Co Ksiądz Kardynał czuł, nakrywając chustą twarz zmarłego Jana Pawła II?
– To było dla mnie wstrząsające doświadczenie. Nie mogę go zapomnieć. Zakrywałem twarz, w którą byłem wpatrzony przez tyle lat. Jakby coś nieuchronnie się kończyło, skazane było na zapomnienie. Ja wiem, że czytane w tym momencie teksty liturgiczne mówią o czymś zupełnie innym. Ale tak po ludzku, wszystko we mnie było bólem.

O czym dzisiaj powinniśmy pamiętać?
– O programie, który zawarł w swym orędziu na inaugurację pontyfikatu, kiedy wzywał, aby „otworzyć drzwi Chrystusowi”. W nim zawarł wszystko. Z pewnością także dzisiaj Jan Paweł II
by nam powiedział, że nie ma solidarności bez miłości. Miłość najważniejsza jest i szacunek wzajemny.