PRZEMÓWIENIE PAPIEŻA JANA PAWŁA II DO PATRIARCHY DIMITRIOSA I

Eie to ónoma Kyriu eulogemenon!
Niech będzie imię Pańskie błogosławione!

Wasza Świątobliwość!
Niech będzie błogosławiony Pan, który dał nam łaskę tego radosnego spotkania, tutaj, w Waszej Stolicy patriarszej. Z głębokim uczuciem i braterskim szacunkiem pozdrawiam Waszą Świątobliwość, jak również zgromadzony z Wami Święty Synod, a w Waszej osobie pozdrawiam wszystkie Kościoły, jakie Wasza Świątobliwość reprezentuje. Nie mogę ukryć radości z tego, że znajduję się na ziemi bardzo dawnych tradycji chrześcijańskich, w mieście o tak bogatej historii, tak wielkiej cywilizacji i sztuki, które stawiają go wśród najpiękniejszych miast świata, zarówno dziś jak i wczoraj. Dla chrześcijan całego świata, nawykłych do czytania i rozważania pism Nowego Testamentu, te miejsca jak i nazwy pierwszych wspólnot chrześcijańskich z wielu miast znajdujących się obecnie na terytorium nowożytnej Turcji, są szczególnie bliskie.

Chrystus ,Jest naszym Pokojem" - pisze święty Paweł do pierwszych chrześcijan w Efezie {Efl, 14), a przedtem jeszcze: „A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni! - i razem wskrzesił...'" (Ef2,4-6). W Bożej ekonomii zbawienia głoszenie wiary dokonuje się wciąż na ziemi, powtarza się i odnawia z pokolenia na pokolenie. I ma ono sięgnąć aż po krańce tej ziemi.

Podstawowe dogmaty chrześcijańskiej wiary, dogmaty o Trójcy i o Słowie Wcielonym i narodzonym z Dziewicy Maryi, zostały zdefiniowane na Soborach powszechnych, które odbyły się w tym mieście bądź w miastach pobliskich (por. Dekret Unitatis redintegratio, nr 14). Samo sformułowanie naszego Credo dokonało się na pierwszych soborach, gromadzących równocześnie i Wschód, i Zachód. Nicea, Konstantynopol, Efez, Chalcedon - to nazwy znane wszystkim chrześcijanom. Są one szczególnie bliskie tym, którzy się modlą, którzy studiują czy pod różnymi formami działają na rzecz pełnej jedności między naszymi dwoma bratnimi Kościołami.

Mieliśmy zresztą wspólne nie tylko te decydujące Sobory, które stanowią jakby moment podsumowania życia Kościoła. Bo przez tysiąclecie te dwa bratnie Kościoły potrafiły razem się rozwijać i kształtować swe wielkie żywotne tradycje. Pragnę, aby moja dzisiejsza wizyta była spotkaniem we wspólnej wierze apostolskiej, wierze w to, by razem podążać ku tej pełnej jedności, jaką przykre okoliczności historyczne naruszyły zwłaszcza w drugim tysiącleciu. Jak nie wyrazić mocnej nadziei w Bogu, że wkrótce nastanie nowa era?

Dlatego, Wasza Świątobliwość, jestem szczęśliwy, że znajduję się tutaj, żeby wyrazić głęboki szacunek i braterską solidarność Kościoła katolickiego z prawosławnymi Kościołami Wschodu. Już teraz dziękuję Wam za to serdeczne przyjęcie.