Homilia podczas Mszy św. beatyfikacyjnej na placu Spichlerzy w La Vallecie 9 maja 2001 r.

4. Także sługa Boży Ignacy Falzon z wielkim zamiłowaniem głosił Ewangelię i nauczał wiary katolickiej. On również oddał swe rozliczne talenty i formację intelektualną działalności katechetycznej. Apostoł Paweł napisał: «niech każdy postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg» (por. 2 Kor 9, 7). Bł. Ignacy należał do tych, którzy dawali szczodrze i z radością; ludzie dostrzegali w nim nie tylko niewyczerpaną energię, ale także głęboki pokój i radość. Zrezygnował ze światowych sukcesów, do jakich przygotowało go życie, aby służyć duchowemu dobru innych, w tym także licznych brytyjskich żołnierzy i marynarzy stacjonujących wówczas na Malcie. Niewielu z nich było katolikami, tak że nawiązując z nimi kontakt bł. Ignacy stawał się pionierem ekumenicznej postawy szacunku i dialogu, która dzisiaj jest nam bliska, ale w tamtym czasie nie była bynajmniej powszechna.

Ignacy Falzon czerpał siły i natchnienie z Eucharystii, z modlitwy przed tabernakulum, z nabożeństwa do Matki Bożej i z różańca oraz z naśladowania św. Józefa. Są to obfite źródła łaski, z których pić mogą wszyscy chrześcijanie. Świętość i gorliwa troska o Królestwo Boże rozkwitają zwłaszcza tam, gdzie parafie i wspólnoty zachęcają do modlitwy i do czci Najświętszego Sakramentu. Usilnie zachęcam was zatem, abyście pielęgnowali maltańskie tradycje pobożności, oczyszczając je w razie potrzeby i umacniając solidnym wykształceniem i katechezą. Nie ma lepszego sposobu uczczenia pamięci bł. Ignacego Falzona.

5. Urodzona we Włoszech córka Maltańczyka, bł. Maria Adeodata Pisani przybyła tutaj w wieku 19 lat i spędziła większość swego życia dając wspaniały przykład benedyktyńskiej konsekracji zakonnej w klasztorze św. Piotra. Wiem, że niektóre siostry z tego klasztoru nie mogły tu przybyć, ale uczestniczą w tej liturgii za pośrednictwem telewizji. W tym radosnym dniu przesyłam wam, drogie siostry, specjalne błogosławieństwo.

Modlitwa, posłuszeństwo, służba siostrom i dojrzałość przejawiana w realizacji powierzonych jej zadań: te elementy składały się na milczące, świątobliwe życie Marii Adeodaty. Ukryta w sercu Kościoła, siadywała u stóp Pana i słuchała Jego nauki (por. Łk 10, 39), poznając smak rzeczywistości, która trwa na wieki (por. Kol 3, 2). Przez modlitwę, pracę i miłość stała się wzorem duchowej i misyjnej działalności, bez której Kościół nie może głosić Ewangelii tak, jak mu nakazał Chrystus, ponieważ misja i kontemplacja są sobie nawzajem bezwzględnie potrzebne (por. Novo millennio ineunte, 16).