Homilia Jana Pawła II wygłoszona podczas Mszy św. w Osijeku

W tym mieście Osijek pragnę z wdzięcznością wspomnieć kardynała Franjo Sepera, który się tutaj urodził. Ten wierny sługa Kościoła był moim cennym współpracownikiem jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary na początku mego pontyfikatu.

Pozdrawiam braci, którzy dzielą z nami wiarę w Jezusa, Syna Bożego, jedynego Zbawiciela świata. W szczególności pozdrawiam metropolitę Jovana i innych biskupów Kościoła prawosławnego Serbii. Proszę ich, by przekazali patriarsze Pawłowi moje braterskie pozdrowienie w miłości Chrystusa. Moją myśl kieruję również ku braciom ze Wspólnot, które narodziły się wraz z Reformacją.
Pełne szacunku pozdrowienie kieruję też do członków wspólnoty żydowskiej oraz wyznawców islamu. Z szacunkiem myślę wreszcie o przedstawicielach władz cywilnych i wojskowych, którym dziękuję za wysiłek włożony w przygotowanie tej mojej podróży apostolskiej.

3. "Przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał (J 15,16). Jakże nie być wdzięcznym Bogu za wyraźne przekonanie, jakie nabrali w latach, które nastąpiły po Soborze Watykańskim II wierni świeccy - mężczyźni i kobiety - odnośnie swej godności i odpowiedzialności jako ochrzczonych? Nigdy dosyć uczeń Chrystusa nie będzie pielęgnować świadomości własnej tożsamości. Na niej bowiem kształtuje się jego posłannictwo.

Istnieją więc zasadnicze pytania, na które trzeba nieustannie odpowiadać: co uczyniłem z moim Chrztem i z moim Bierzmowaniem? Czy Chrystus naprawdę stanowi centrum mego życia? Czy jest miejsce na modlitwę w moim dniu? Czy przeżywam życie jako powołanie i posłannictwo?

4. Na początku trzeciego tysiąclecia Bóg wzywa wierzących, a w sposób szczególny świeckich, do odnowionego zapału misyjnego. Misja nie jest jakimś "dodatkiem" do chrześcijańskiego powołania. Owszem, stwierdza Sobór, powołanie chrześcijańskie jest ze swej natury powołaniem do apostolstwa (por. Apostolicam actuositatem, 2).

Drodzy bracia i siostry, Kościół w Slawonii i Srijemie was potrzebuje! Po ciężkim czasie wojny, która pozostawiła w tym regionie głębokie rany, które się jeszcze nie zupełnie zagoiły, zaangażowanie na rzecz pojednania, solidarności i sprawiedliwości społecznej wymaga odwagi ludzi ożywianych wiarą, otwartych na braterską miłość, wrażliwych na obronę godności osoby, stworzonej na obraz Boży.