Jedyna pewna i niezawodna nadzieja opiera się na Bogu

W pierwszym czytaniu (Iz 61, 1-3a) Prorok jawi się obdarzony misją głoszenia wszystkim zasmuconym i ubogim wyzwolenie, pociechę, radość. Tekst ten Jezus przyjął i uczynił własnym w swym przepowiadaniu. Co więcej, powiedział wyraźnie, że obietnica proroka spełniła się w Nim (por. Łk 4,16-21). Spełniła się całkowicie, gdy – umierając na krzyżu i zmartwychwstając – wyzwolił nas z niewoli egoizmu i zła, grzechu i śmierci. I to jest zapowiedź zbawienia, dawna i ciągle nowa, którą Kościół głosi z pokolenia na pokolenie: Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały, Nadzieja ludzkości!

To słowo zbawienia rozbrzmiewa na nowo z mocą również dzisiaj, na naszym zgromadzeniu eucharystycznym. Jezus zwraca się z miłością do was, synowie i córki tej błogosławionej ziemi, na którą padło ponad tysiąc lat temu nasienie Ewangelii. Kraj wasz, podobnie jak inne kraje, żyje w warunkach kulturalnych, które często stanowią radykalne wyzwanie dla wiary, a więc i dla nadziei. W efekcie zarówno wiara, jak i nadzieja w naszych czasach doświadczyły jakby „przemieszczenia”, gdyż zostały zepchnięte na poziom prywatny i pozaziemski, a w życiu konkretnym i publicznym utwierdziło się zaufanie w postęp naukowy i gospodarczy (por. „Spe salvi”, 17).

Wszyscy wiemy, że postęp ten jest dwuznaczny: otwiera możliwości dobra wraz z negatywnymi perspektywami. Rozwój techniczny i poprawa struktur społecznych są ważne i z pewnością konieczne, ale nie wystarczają, aby zapewnić moralny dobrobyt społeczeństwa (por. tamże, 24).

Człowiek potrzebuje wyzwolenia od ucisku materialnego, ale musi być uratowany, i to jeszcze głębiej, od zła, które trapi ducha. A któż może go uratować, jeśli nie Bóg, który jest Miłością i który objawił swoje oblicze Ojca wszechmogącego i miłosiernego w Jezusie Chrystusie? Naszą mocną nadzieją jest więc Chrystus: w Nim Bóg umiłował nas aż do końca i dał nam życie w obfitości (por. J 10,10), to życie, które każda osoba, czasami może nieświadomie, pragnie posiąść. „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pocieszę”. Te słowa Jezusa, zapisane wielkimi literami na bramie waszej katedry w Brnie, kieruje On obecnie do każdego z nas i dodaje: „Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mt 11,29-30).