"Starajmy się zrozumieć Pana"

Drodzy Bracia i Siostry,

Umiłowani pracownicy Winnicy Pańskiej!

Jak słyszeliśmy, synowie Izraela mówili między sobą: „Starajmy się zrozumieć Pana”. Słowami tymi dodawali sobie otuchy, gdy widzieli, że są pogrążeni w nieszczęściach. Spadały one na nich – wyjaśnia prorok – dlatego, że żyli, nie znając Boga; w ich sercach było mało miłości. A jedynym lekarzem, zdolnym uzdrowić ich, był Pan. On jednak był jak dobry lekarz, który otworzył ranę, aby ją uzdrowić. I lud postanawia: „Chodźcie, powróćmy do Pana! On nas zranił i On też uleczy” (Oz 6,1). W ten sposób mogły się spotkać nędza ludzka z Miłosierdziem Bożym, które niczego bardziej nie pragnie, jak tylko przyjmować nieszczęśników.

Spójrzmy na odczytaną kartę Ewangelii: „Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić” i dalej: „Ten odszedł usprawiedliwiony, nie tamten” (Łk 18,10.14). Ten ostatni przedstawia wszystkie swe zasługi przed Bogiem, niemal czyniąc z Niego swego dłużnika. Tymczasem nie potrzebował on Boga, nawet jeśli wielbił Go, gdyż uważał się za bardzo doskonałego, nie „jak ten celnik”. Ale to właśnie ów celnik wejdzie do swego domu jako usprawiedliwiony. Świadom swych grzechów, które sprawiają, że stoi z opuszczoną głową – w rzeczywistości jednak zwrócony ku Niebu – wszystkiego oczekuje od Pana: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!” (Łk 18,13). Kołacze do wrót Miłosierdzia, które otwiera się i usprawiedliwia go, „każdy bowiem – mówi Jezus – kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony” (Łk 18,14).

O tym Bogu, bogatym w Miłosierdzie, mówi na podstawie własnego doświadczenia, św. Paweł, patron miasta Luandy i tego wspaniałego kościoła, zbudowanego prawie pięćdziesiąt lat temu. Chciałem podkreślić dwutysiącletnią rocznicę urodzin św. Pawła trwającym obecnie Jubileuszem Pawłowym, aby uczyć się od niego lepszego poznania Jezusa Chrystusa. Oto świadectwo, które apostoł nam pozostawił: „Nauka to godna wiary i zasługująca na całkowite uznanie, że Chrystus Jezus przyszedł na świat zbawić grzeszników, spośród których ja jestem pierwszy. Lecz dostąpiłem miłosierdzia po to, by we mnie pierwszym Jezus Chrystus pokazał całą wielkoduszność jako przykład dla tych, którzy w Niego wierzyć będą na życie wieczne” (1 Tm 1,15-16). I po upływie wieków liczba obdarowanych tą łaską nie przestaje wzrastać. Ty i ja jesteśmy jednymi z nich. Dziękujmy Bogu, gdyż wezwał nas do włączenia się w tę procesję czasów, aby sprawić, że będziemy się rozwijać ku przyszłości. Podążając za tymi, którzy poszli za Jezusem, wraz z nimi podążamy za samym Chrystusem i w ten sposób wkraczamy w Światło.