Przemówienie Benedykta XVI na spotkaniu międzyreligijnym w Waszyngtonie

Obowiązek obrony wolności religijnej nigdy się nie kończy. Nowe sytuacje i wyzwania wzywają obywateli i przywódców do zastanowienia się, na ile ich decyzje szanują to podstawowe prawo człowieka. Ochrona wolności religijnej w ramach rządów prawa nie zapewnia jeszcze, że ludziom, zwłaszcza mniejszościom, zostaną oszczędzone niesprawiedliwe formy dyskryminacji i uprzedzeń. Wymaga to stałego wysiłku ze strony wszystkich członków społeczeństwa, aby zapewnić, że obywatele będą mieli zapewnione możliwości spokojnego wyznawania swej wiary i przekazywania swego dziedzictwa religijnego swym dzieciom.

Przekazywanie tradycji religijnych następnym pokoleniom nie tylko pomaga zachować dziedzictwo, ale także wspiera i karmi otaczającą nas kulturę w dzisiejszych czasach. To samo dotyczy dialogu między religiami, który wzbogaca zarówno jego uczestników, jak i społeczeństwo. W miarę wzrastania we wzajemnym zrozumieniu widzimy, że podzielamy szacunek dla wartości etycznych, postrzeganych przez rozum ludzki i uznawanych przez wszystkich ludzi dobrej woli. Świat usilnie prosi o wspólne świadectwo o tych wartościach. Toteż wzywam wszystkich ludzi religijnych do uznania dialogu nie tylko jako środka do podkreślania zrozumienia wzajemnego, ale także jako sposobu służenia w jak najszerszym zakresie społeczeństwu. Dając świadectwo o tych prawdach moralnych, które są wspólne wszystkim mężczyznom i kobietom dobrej woli, grupy religijne wpływają korzystnie na kulturę w jej szerokim znaczeniu oraz pobudzają otoczenie, współpracowników i współobywateli do jednoczenia się w działaniach na rzecz umacniania więzów solidarności. Mówiąc słowami Franklina Delano Roosevelta, „niczego większego nie będzie mogła uzyskać nasza ziemia dzisiaj od odrodzenia ducha wiary”.

Konkretnym przykładem wkładu wspólnot religijnych do społeczeństwa obywatelskiego są szkoły wyznaniowe. Instytucje te wzbogacają dzieci zarówno intelektualnie, jak i duchowo. Prowadzeni przez nauczycieli ku odkrywaniu godności nadanej przez Boga każdej istocie ludzkiej, młodzi ludzie uczą się szacunku dla wierzeń i praktyk religijnych innych, wzbogacając tym samym życie obywatelskie narodu.

Jakaż wielka odpowiedzialność spoczywa na przywódcach religijnych! Mają oni napełniać społeczeństwo lękiem a zarazem szacunkiem dla życia ludzkiego i wolności; zapewniać uznanie i docenienie godności ludzkiej; ułatwiać nauczanie dzieci tego, co słuszne, dobre i rozsądne.

Jest jeszcze jedna sprawa, którą pragnę tu poruszyć. Wspomniałem już o rosnącym zainteresowaniu rządów wspieraniem programów zmierzających do propagowania dialogu międzyreligijnego i międzykulturowego. Są to chwalebne inicjatywy. Jednocześnie wolność religijna, dialog międzyreligijny i oparta na prawdach wiara oświata dążą do czegoś więcej niż osiągnięcie konsensusu na drodze do wypracowania praktycznych strategii dla zapewnienia pokoju. Najszerszym celem dialogu jest odkrycie prawdy. Jaki jest początek i przeznaczenie rodzaju ludzkiego? Co jest dobrem a co złem? Co nas czeka u kresu naszego ziemskiego istnienia? Dopiero podejmując te najgłębsze zagadnienia, będziemy mogli zbudować mocne podstawy dla pokoju i bezpieczeństwa rodziny ludzkiej, „gdy człowiek pozwala, by oświecił go blask prawdy, niejako naturalnie wchodzi na drogę pokoju” (Orędzie na Światowy Dzień Pokoju 2006, 3;).