Przemówienie Benedykta XVI na spotkaniu międzyreligijnym w Waszyngtonie

Moi drodzy przyjaciele,

Bardzo się cieszę z tej okazji dzisiejszego spotkania z wami. Dziękuję biskupowi Sklbie za słowa powitania i serdecznie pozdrawiam wszystkich obecnych tu przedstawicieli różnych religii w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Wielu z was uprzejmie przyjęło zaproszenie do przygotowania refleksji na dzisiejszy program. Jestem szczególnie wdzięczny za wasze, pełne przemyśleń, słowa o tym, jak każda z waszych tradycji daje świadectwo o pokoju. Dziękuję wam wszystkim.

Ten kraj ma długą historię współpracy między różnymi religiami w wielu dziedzinach życia publicznego. Międzyreligijne nabożeństwa modlitewne w czasie narodowego Święta Dziękczynienia, wspólne inicjatywy na polu charytatywnym, podzielany wspólnie głos w ważnych sprawach publicznych: oto niektóre drogi, na których członkowie różnych religii spotykają się, aby podkreślić wspólne porozumienie i wspieranie wspólnego dobra. Zachęcam wszystkie grupy religijne w Ameryce do trwania w tej współpracy i tym samym do wzbogacania życia publicznego wartościami duchowymi, które uzasadniają wasze działania w świecie.

Placówka, w której obecnie się zebraliśmy, powstała specjalnie w celu wspierania tego rodzaju współpracy. Rzeczywiście Ośrodek Kulturalny im. Jana Pawła II pragnie proponować głos chrześcijański w celu „humanistycznego poszukiwania sensu i przedmiotu życia w świecie „różnych wspólnot religijnych, etnicznych i kulturowych” (Oświadczenie Misyjne). Instytucja ta przypomina nam o przekonaniu tego narodu, że wszyscy ludzie winni być wolni w poszukiwaniu szczęścia zgodnie ze swą naturą jako stworzeń obdarzonych rozumem i wolną wolą.

Amerykanie zawsze wysoko cenili możliwość swobodnego i zgodnego ze swym sumieniem wyznawania kultu. Alexis de Tocqueville – francuski historyk i obserwator spraw amerykańskich – był zafascynowany owym aspektem tego narodu. Zauważył, że jest to kraj, w którym religia i wolność są „głęboko związane” w działaniu na rzecz stabilnej demokracji, sprzyjającej cnotom społecznym i udziałowi w życiu wspólnotowym wszystkich jego obywateli. Na obszarach miejskich jest czymś oczywistym, że osoby pochodzące z różnych warstw kulturowych i religii współdziałają ze sobą na co dzień w instytucjach handlowych, społecznych i oświatowych. Dzisiaj w izbach lekcyjnych w całym kraju siedzą obok siebie młodzi chrześcijanie, żydzi, muzułmanie, hindusi, buddyści i oczywiście dzieci wszystkich religii, ucząc się wspólnie i od siebie nawzajem. To zróżnicowanie tworzy nowe wyzwania, które pobudzają do głębszych refleksji na temat podstawowych zasad społeczeństwa demokratycznego. Należy sobie życzyć, aby inni czerpali z waszych doświadczeń, mając świadomość, że społeczeństwo zjednoczone może wyłonić się z pluralizmu narodów: „E pluribus unum” – „z wielości jedno”, stwierdzenie to mówi, że wszyscy uznają wolność religijną za podstawowe prawo obywatelskie (por. Dignitatis Humanae, 2).