Anioł Pański: Benedykt XVI o kosmicznym wymiarze tajemnicy zbawienia

Za KAI publikujemy pełny tekst rozważania:

Drodzy bracia i siostry,

Ewangelia dzisiejszej czwartej niedzieli Adwentu przypomina nam opowieść o Zwiastowaniu (Łk 1, 26-38), tajemnicę, do której powracamy każdego dnia, odmawiając Angelus. Modlitwa ta pozwala nam przeżywać na nowo decydujący moment, kiedy Bóg zapukał do serca Maryi, a usłyszawszy jej „tak”, zaczął przyoblekać się w ciało w Niej i z Niej. Kolekta dzisiejszej Mszy św. jest tą samą, która odmawia się na zakończenie Angelus, a po włosku brzmi: „Wlej w ducha naszego swą łaskę, Ojcze, Ty, który w zwiastowaniu Anioła objawiłeś nam wcielenie swego Syna, przez swą mękę i swój krzyż prowadź nas do chwały zmartwychwstania”. Na kilka już dni przez świętami Bożego Narodzenia, wezwani jesteśmy, by utkwić wzrok w niewypowiedzianej tajemnicy, jaką Maryja zachowywała przez dziewięć miesięcy w swym dziewiczym łonie: tajemnicy Boga, który staje się człowiekiem. Oto pierwszy główny punkt odkupienia. Drugim jest śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, a one, te nierozerwalne punkty wyrażają jeden jedyny plan Boży: zbawienie ludzkości i jej historii, przyjmując je aż do końca, biorąc na siebie w całości całe zło, jakie je przytłacza.

Ta tajemnica zbawienia, poza wymiarem historycznym, ma także wymiar kosmiczny: Chrystus jest słońcem łaski, która swoim światłem „przemienia i zapala oczekujący wszechświat” (Liturgia). Samo usytuowanie świąt Bożego Narodzenia związane jest z przesileniem zimowym, kiedy dni na półkuli północnej zaczynają się wydłużać. W związku z tym nie wszyscy może wiedzą, że Plac św. Piotra jest także zegarem słonecznym: wielki obelisk rzuca bowiem swój długi cień wzdłuż linii, jaka przebiega po bruku w kierunku fontanny pod tym oknem, a w tych dniach cień jest najdłuższy w roku. Przypomina nam to o funkcji astronomii w odmierzaniu czasu modlitwy. Na przykład Angelus odmawia się rano, w południe i wieczorem, a według zegara słonecznego, który pierwotnie służył do poznania „prawdziwego południa”, regulowano zegarki.

Fakt, że właśnie dziś, 21 grudnia, o tej samej porze, przypada przesilenie zimowe, daje mi możliwość, by pozdrowić tych wszystkich, którzy, którzy z jakiegokolwiek tytułu wezmą udział w inicjatywach związanych ze światowym rokiem astronomii w 2009 r., ogłoszonym z okazji czterechsetlecia pierwszych obserwacji przez teleskop Galileusza. Wśród moich świętej pamięci poprzedników było wielu miłośników tej nauki, jak Sylwester II, który ją wykładał, Grzegorz XIII, któremu zawdzięczamy nasz kalendarz i św. Pius X, który umiał budować zegary słoneczne. Skoro niebiosa, „głoszą chwałę Boga” według pięknych słów Psalmisty (Ps 19[18], 2), to również prawa natury, które w ciągu wieków tylu mężczyzn i kobiet nauki pozwoliło nam lepiej zrozumieć, są wielkim bodźcem do kontemplowania z wdzięcznością dzieł Pańskich.

Zwróćmy teraz ponownie wzrok ku Maryi i Józefowi, którzy czekają na narodziny Jezusa i nauczmy się od nich tajemnicy skupienia, aby zakosztować radości Bożego Narodzenia. Przygotowujmy się na przyjęcie z wiarą Odkupiciela, który przychodzi, aby być z nami, Słowa miłości Boga do ludzkości wszystkich czasów.

Po modlitwie Anioł Pański.

(po polsku) „Serdecznie pozdrawiam Polaków obecnych tu w Rzymie, w Polsce i w świecie. Ostatnia Niedziela Adwentu wprowadza nas w nastrój Bożego Narodzenia. Za kilka dni: Wigilia, łamanie się opłatkiem, Pasterka, spotkanie z Jezusem Narodzonym. Niech te chwile przyniosą każdemu z was, waszym rodzinom i bliskim miłość, pojednanie, pokój i dobro. Niech Chrystus narodzi się w waszych sercach. Życzę wszystkim błogosławionych świąt!”