„Dar dla Kościoła i świata" - 5. rocznica beatyfikacji Matki Teresy

Na uroczystość przybyło 300 tys. wiernych z całego świata. - Matka Teresa była darem dla Kościoła i świata - powiedział papież na wiadomość o jej śmierci.

Agnes Gonxha Bojaxhiu urodziła się 26 sierpnia 1910 r. w Skopje, w katolickiej rodzinie albańskiej. Mając 18 lat wstąpiła do irlandzkiego zgromadzenia loretanek. Po krótkim przygotowaniu w Irlandii wyjechała na misje do "nowej ojczyzny, do legendarnych Indii". Postulat i nowicjat odbyła w Darjeeling. Przy pierwszych ślubach zakonnych przyjęła 23 maja 1929 r. imię Maria Teresa od Małego Jezusa. W Kalkucie złożyła śluby wieczyste 24 maja 1937 r. Większość czasu wypełniała jej praca nauczycielki, a później dyrektorki elitarnej szkoły dla dziewcząt. U loretanek przeżyła 20 lat.

Jednak ciągle spotykała żebraków, ludzi wycieńczonych i chorych, niechciane dzieci wyrzucane na śmietniki. Podjęła więc znamienną decyzję wystąpienia z klasztoru loretanek, wyjaśniając prostymi słowami: "Bóg mnie wezwał" i założyła własne zgromadzenie. Mimo to nie żyła dziecięcą pobożnością, nie targaną wątpliwościami. Niedawno opublikowane jej prywatne notatki i korespondencje ukazują, że przez wiele lat Matka Teresa przeżywała głębokie wątpliwości co do swojej misji, odczuwała ludzką niedoskonałość i osamotnienie duchowe.

Pragnąc bezgranicznie oddać się ubogim, 8 sierpnia 1948 r. założyła własne zgromadzenie - Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Miłości, zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w dwa lata później, 7 października 1950 r., w dniu Matki Bożej Różańcowej. Matka Teresa chciała być biedna razem z biednymi, by móc ich lepiej rozumieć. Osiedliła się więc w Toljala, jednej z dzielnic nędzy w Kalkucie. Szybko znalazła dziewczęta chętne do współpracy. Dom przy Lower Circular Road 54 ze skromnym, dziś już przerdzewiałym szyldem "Missionaries of Charity" wkrótce stał się "ostatnim ratunkiem" dla pozbawionych wszelkiej opieki.

Zgodnie z wolą Matki Teresy misjonarki miłości - obok zakonnych ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, ślubują także służbę najbiedniejszym z biednych. Celem zgromadzenia jest pomoc najuboższym, bezdomnym i chorym, w tym zarażonym wirusem HIV oraz więźniom. Umierającym biedakom misjonarki miłości dają opiekę i stwarzają warunki godnej śmierci. Opiekują się też dziećmi, zapewniając im naukę w szkołach i pobyt w domach dziecka. Strojem zakonnym sióstr jest białe sari z trzema błękitnymi lamówkami - takie, jakie noszą w Indiach ubogie kobiety. Ten strój pomaga identyfikować się z cierpiącymi.