Watykan o budzeniu powołań

Na potrzebę ich opracowania watykańska dykasteria ds. seminariów i innych kościelnych instytucji naukowych zwróciła już uwagę przed sześciu lat temu. Przygotowano je potem w oparciu o szeroką konsultację, zbierając materiały nadesłane przez wszystkie krajowe konferencje episkopatu. Nowy dokument, zatwierdzony już przez sesję plenarną dykasterii, ale jeszcze nie opublikowany, przedstawiono 5 listopada na zakończenie międzynarodowej konferencji o powołaniach, zorganizowanej w Rzymie na 70-lecie Papieskiego Dzieła Powołań Kapłańskich. Prezentacji dokonał bp Diego Coletti. Ordynariusz Como w północnych Włoszech jest równocześnie członkiem Kongregacja Edukacji Katolickiej.

Wskazania watykańskiej dykasterii ds. seminariów i innych kościelnych uczelni wychodzą od analizy sytuacji powołań na świecie. Przedstawiono czynniki, które wpływają na nie pozytywnie lub negatywnie. Przy prezentacji dokumentu podkreślono, że zależą one od tego, czy chrześcijanie żyją konsekwentnie wiarą. Brak powołań należy zatem przypisywać bardziej słabości chrześcijańskiego świadectwa, aniżeli obojętności czy agresywności środowiska na zewnątrz kościelnej wspólnoty. Problem małej ich liczby odczuwa zwłaszcza mający wprawdzie starą tradycję, ale często osłabiony w swej wierze Kościół Europy. Słusznie zatem przypomina się chrześcijańskie korzenie kultury europejskiej, ale trzeba też wzywać tu chrześcijan do odpowiedzialności za ich owoce. Przeszkodą dla powołań są też takie zjawiska, jak niż demograficzny, kryzys rodziny, sekularyzacja mentalności, trudne warunki życia i posługi księży, traktowanie kapłaństwa jako jeden w wielu zawodów czy skandale związane z niemoralnym postępowaniem niektórych duchownych.

Druga część dokumentu ukazuje syntetycznie posługę i tożsamość kapłańską, które są celem powołania, a w trzeciej mowa o warunkach koniecznych do ożywienia akcji powołaniowej. Wskazano na potrzebę życia chrześcijańskiego kościelnej wspólnoty jako odpowiedniej gleby dla powołań, stałej modlitwy w ich intencji, gorliwości ewangelizacyjnej i misyjnej, przywrócenia rodzinie roli „pierwszego seminarium”, osobistego świadectwa księży i samych seminarzystów. Podkreślono też wychowawczą rolę chrześcijańskiego wolontariatu i szkolnictwa.