Papież Franciszek - 10 kluczowych wydarzeń jego pontyfikatu

Zjednoczenie w jednej dykasterii, kierowanej przez papieża, wiekowej Kongregacji Ewangelizacji Narodów i młodej Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, wskazuje na priorytetowe traktowanie głoszenia Ewangelii. Tekst konstytucji nawiązuje bezpośrednio do wytycznych Soboru Watykańskiego II, którego pierwotnym celem była odpowiedź na pytanie: jak głosić Ewangelię w epoce zmian, które następnie okazały się – jak mówi Franciszek – zmianą epoki?

Tym samym konstytucja nadaje kurii strukturę bardziej misyjną, tak, aby w coraz większym stopniu służyła Kościołom lokalnym i ewangelizacji. Podkreśla również, że kuria jest narzędziem w służbie Biskupa Rzymu, także dla dobra Kościoła powszechnego, a zatem dla episkopatów i Kościołów lokalnych: „Kuria Rzymska nie stoi pomiędzy papieżem a biskupami, lecz służy im w sposób właściwy zgodnie z naturą każdego z nich”.

Inny ważny punkt dotyczy duchowości: członkowie Kurii Rzymskiej są również „ uczniami-misjonarzami”. Ponadto jako zwyczajny sposób pracy Kurii Rzymskiej została wskazana synodalność, którą należy coraz bardziej rozwijać. Konstytucja stanowi, że „każdy wierny może przewodniczyć dykasterii lub innemu organowi kurialnemu”, a więc także osoba świecka. Oznacza to, że ten, kto kieruje dykasterią lub innym organem kurii, nie posiada władzy ze względu na święcenia, ale ze względu na władzę powierzoną mu przez papieża i którą sprawuje w jego imieniu, niezależnie czy otrzymuje ją biskup, zakonnik czy osoba świecka. Potwierdza to, że władza rządzenia w Kościele nie pochodzi z sakramentu święceń, ale z misji kanonicznej

10. Synod Biskupów o synodalności

Pierwsza sesja XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów na temat: „Ku Kościołowi synodalnemu: Komunia, uczestnictwo, misja”  odbyła się 4-29 października 2023 roku. Po raz pierwszy w gronie uczestników z prawem głosu, oprócz biskupów, znaleźli się również księża, osoby konsekrowane i świeckie, w tym kobiety – w sumie 70 osób niemających święceń biskupich, dotychczas bywających jedynie audytorami synodalnymi, którzy przysłuchiwali się obradom. Po raz pierwszy również synod miał trzy fazy: lokalną, kontynentalną i powszechną, rozłożone w czasie od 2021 do 2024 roku, zaś samo zgromadzenie synodalne zostało podzielone na dwie sesje: w 2023 i w 2024 roku.

W 2024 odbyła się w dniach 2-27 października druga i ostatnia sesja Synodu. Po raz pierwszy w całych obradach wzięło udział dwóch biskupów z Chin. Papież postanowił, że nie przygotuje posynodalnej adhortacji apostolskiej, lecz uznaje dokument końcowy wypracowany przez uczestników synodu za część Magisterium (oficjalnego nauczania Kościoła), choć „nie jako tekst normatywny, ale jako wytyczne dotyczące wyborów, których można dokonać”. Dokument przynosi szereg propozycji reform, które – jeśli zostaną wprowadzone w życie – mogą w dużej mierze zmienić oblicze Kościoła katolickiego, w tym panujące w nim relacje między duchownymi i świeckimi. Wymagać to jednak będzie nie tylko wskazanych w dokumencie zmian strukturalnych, ale przede wszystkim zmiany mentalności samych ochrzczonych Zawarte w nim wskazania już teraz mogą być przyjęte w Kościołach lokalnych. Według kard. Jeana-Claude’a  Hollericha, relatora generalnego zgromadzenia, decyzja ta była w istocie synodalna i „uosabia to, co zostało napisane w tym dokumencie”. Po raz pierwszy również do Rady Zwyczajnej Sekretariatu Generalnego Synodu Franciszek mianował dwie kobiety: s. Simonę Brambilla, sekretarza Dykasterii ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego i dr Maríę Líę Zervino, członka Dykasterii ds. Biskupów.