Pieśń radości i zwycięstwa

4. Wydaje się, że procesja dotarła do świątyni, do «bram sprawiedliwości» (w. 19), to znaczy do świętej bramy syjońskiej. Tu zostaje zaintonowana druga pieśń dziękczynna, rozpoczynająca się od dialogu między zgromadzeniem i kapłanami, w którym jest prośba o dopuszczenie do kultu. «Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości, wejdę przez nie i podziękuję Panu» — mówi solista w imieniu uczestniczących w procesji. Natomiast inni, prawdopodobnie kapłani, odpowiadają: «Oto jest brama Pana, przez nią wejdą sprawiedliwi» (w. 20).

Po wejściu można zaśpiewać hymn dziękczynienia Panu, który ofiaruje się w świątyni jako trwały i bezpieczny «kamień», na którym możemy budować dom życia (por. Mt 7, 24-25). Na wiernych, którzy weszli do świątyni, by wyrazić swą wiarę, wznieść modlitwę i sprawować kult, spływa błogosławieństwo kapłańskie.

5. Otwierającą się przed naszymi oczyma ostatnią scenę stanowi radosny obrzęd świętych tańców, którym towarzyszy weselny zwyczaj powiewania gałązkami: «Ustawcie procesję z gałązkami zielonymi aż do rogów ołtarza» (w. 27). Liturgia jest radością, świątecznym spotkaniem, wyrazem chwały oddawanej Panu całym życiem. Obrzęd z gałązkami stanowi aluzję do żydowskiego Święta Namiotów, upamiętniającego wędrówkę Izraela przez pustynię — uroczystości, podczas której urządzano procesję z gałązkami palmowymi, wierzbowymi i mirtu.

Ten sam obrządek, przypomniany przez Psalm, chrześcijaninowi kojarzy się z wejściem Jezusa do Jerozolimy, upamiętnionym w liturgii Niedzieli Palmowej. Chrystus witany jest uroczyście jako «Syn Dawida» (por. Mt 21, 9) przez tłum, który «przybył na święto (...), wziął gałązki palmowe i wybiegł Mu naprzeciw. Wołano: Hosanna! Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie, oraz: 'Król Izraela!'» (J 12, 12-13). W tej świątecznej uroczystości, która jednakże poprzedza godzinę męki i śmierci Jezusa, urzeczywistnia się i okazuje w pełnym sensie także wspomniany na początku symbol kamienia węgielnego, przyjmując wymiar chwalebny i paschalny.

Psalm 118 [117] zachęca chrześcijan, by uznali w wydarzeniu paschalnym Jezusa «dzień, który Pan uczynił», w którym «kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym». Słowami Psalmu mogą więc oni śpiewać pełni wdzięczności: «Pan moją mocą i pieśnią, On stał się moim Zbawcą» (w. 14); «Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się nim i weselmy» (w. 24).