Odwaga świętości - odwaga krzyża

Diabeł się wścieka
„W ciągu bowiem całej historii ludzkiej toczy się ciężka walka przeciw mocom ciemności; walka ta, zaczęta ongiś u początku świata, trwać będzie do ostatniego dnia, według słowa Pana. Wplątany w nią człowiek wciąż musi się trudzić, by trwać w dobrym, i nie będzie mu dane bez wielkiej pracy oraz pomocy łaski Bożej osiągnąć jedności w samym sobie” (Gaudium et spes, 37). Karol Wojtyła walczył na tym polu bitwy przez dekady. (…) Moc Złego objawiła się wobec papieża podczas Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, w czasie audiencji generalnej 6 września, co zaszokowało ks. Stanisława Dziwisza. Jak relacjonował później – uważał do tamtej pory, że to, co tradycja przypisywała diabelskiemu opętaniu, było tylko kwestią psychiatryczną. Doświadczenia z Janem Pawłem II przekonały go, że tak nie jest. Wśród owych doświadczeń najbardziej przekonujące było spotkanie papieża z 19-letnią Włoszką, która zaczęła nieludzko krzyczeć zaraz po tym, jak Jan Paweł II udzielił błogosławieństwa na zakończenie audiencji generalnej 6 września 2000 roku.

Policja nie potrafiła dać sobie rady z dziewczyną wykrzykującą przekleństwa pod adresem bp. Gianniego Danziego, wówczas urzędnika Kurii Rzymskiej. Bp Danzi poprosił ks. Dziwisza, by zorganizował indywidualne spotkanie papieża z dziewczyną. Jan Paweł II modlił się z nią przez pół godziny i obiecał, że następnego dnia odprawi Mszę św. o uwolnienie jej z opętania. Ks. Dziwisz opowiadał później, że był przekonany o tym, iż „szatan działał” w dziewczynie, której zachowanie „zmieniło się kompletnie”, kiedy papież obiecał odprawić Mszę św. o jej uzdrowienie. Przed tym – jak wspominał Dziwisz – „można było widzieć, jak piekło niszczy człowieka”. Źródła mówiły w tym czasie o przynajmniej dwóch innych egzorcyzmach przypisywanych Janowi Pawłowi II. (…)

Papież uzdrawia
Jan Paweł II był szafarzem uzdrawiającej mocy również na inne sposoby. By uniknąć aroganckiego stwierdzenia, że Jan Paweł II był przyczyną cudownych wyleczeń w czasie swego życia, o czym tylko Kościół ma prawo orzekać, można jedynie stwierdzić, że miało miejsce „mnóstwo takich przypadków” – jak to pewnego razu ujął ks. Stanisław Dziwisz, mając na myśli udokumentowane uzdrowienia. Po drugiej pielgrzymce Papieża Polaka do Meksyku w maju 1990 roku Javier Lozano Barragán, wówczas biskup Zacatecas, przesłał do Watykanu dokumentację świadczącą o uzdrowieniu młodego człowieka podczas papieskiej pielgrzymki.

Uzdrowienia zdarzały się także po papieskich audiencjach. W jednej z nich uczestniczył obecny proboszcz z Trydentu ze swoją chorą na raka szyjki macicy siostrą. Kilka tygodni później wrócił do Watykanu, by donieść, że rak zniknął. Pobłogosławiony przez Jana Pawła II człowiek chodzący o kulach, noszący obraz Bożego Miłosierdzia, wrócił po dwóch tygodniach bez kul – nie były już mu potrzebne, wyzdrowiał. Bezdzietne małżeństwa pisały do papieża listy z prośbami o modlitwę w intencji poczęcia dziecka. Często papieska modlitwa okazywała się skuteczna, a ludzie latami czekający na upragnione potomstwo stawali się rodzicami. Papieski sekretarz ks. Dziwisz wspominał, że gdy do Ojca Świętego podchodziła chora osoba, prosząc go o pomoc, Jan Paweł II zawsze mówił: „Będziemy modlić się razem w tej intencji”. W ten sposób wciągał tę osobę w orbitę swego życia duchowego.

Odwaga zaufania
Jak Kościół katolicki przeczuwa, te dwie delikatne sfery: udokumentowane egzorcyzmy i udokumentowane uzdrowienia, w których Jan Paweł II miał udział, były ze sobą powiązane. Moc Złego, jak uczy Katechizm Kościoła Katolickiego, „nie jest (...) nieskończona. [Szatan] jest tylko stworzeniem, jego moc wypływa z faktu, że jest czystym duchem, jednak pozostaje stworzeniem. Nie jest w stanie zapobiec budowaniu Bożego królestwa”. Karol Wojtyła w to wierzył. Wierzył także, że problem zła, który przez tysiąclecia niepokoił zarówno wierzących, jak i niewierzących, nabiera jasności dzięki kontemplacji oblicza Chrystusa – Zwycięzcy wszelkiego zła. Objawia On bezmiar Bożej łaski, która jest w stanie pokrzyżować plany Złego i strząsnąć jego uścisk ze słabych ludzkich dusz.

Życie duchowe Karola Wojtyły, Jana Pawła II układa się w kształt krzyża. Papież był przekonany, że to na krzyżu, gdzie Baranek Boży bierze na siebie grzech świata, dokonało się odkupienie świata. Krzyż jest odpowiedzią na problem zła, bo krzyż jest konieczną Paschą – przejściem ku zmartwychwstaniu, które jest ostateczną odpowiedzią Boga na skandal zła. Młody chłopak, wędrujący z ojcem ścieżkami Kalwarii Zebrzydowskiej, wyrósł na księdza i biskupa, który w ostatni Wielki Piątek swego życia, gdy jego życie słabło, objął ukrzyżowanego Chrystusa. Utożsamił się z Nim do końca. Karol Wojtyła był człowiekiem Zmartwychwstania, w pełni rozumiejącym, że Wielkanoc przychodzi po Wielkim Piątku, że życie wieczne przychodzi do tych, którzy ze swego życia czynią dar dla innych tu i teraz, i że takie radykalne oddanie siebie jest możliwe wyłącznie dzięki łasce Boga w Chrystusie.

Tłumaczenie Magdalena Drzymała
Tekst pochodzi z najnowszej książki G. Weigela zatytułowanej „The End and the Beginning”, która w przyszłym roku ukaże się w Polsce nakładem wydawnictwa Znak. Tytuł i śródtytuły pochodzą od redakcji.