Wojtyła, Blachnicki, "Światło-Życie"

Niezwykle ważnym zagadnieniem dla polskiego episkopatu w czasie PRL była zdecydowana walka wypowiedziana programowej ateizacji społeczeństwa, zwłaszcza młodzieży. Wyzwaniem dla komunistycznej ateizacji był ruch oazowy „Światło-Życie”. W liście pasterskim z 4 września 1960 roku biskupi polscy przestrzegali:

„Ileż to razy powtarza się obraźliwy zarzut, że nasza wiara święta, która jest kamieniem węgielnym jednoczącym Naród i państwo, która wychowała nam niemal wszystkie pokolenia, a wśród nich tysiące najlepszych synów Narodu: od Mieszka i Bolesława – poprzez świętych i błogosławionych, mężów nauki jak Kopernik i mistrzów słowa jak Skarga, Mickiewicz, Sienkiewicz, aż do kapłanów i świeckich, ofiar obozów koncentracyjnych i powstańców warszawskich – że ta nasza święta wiara katolicka, «żywot i nadzieja nasza», że to wszystko jest «wstecznictwem, ciemnotą i zacofaniem»... Czy można wobec tego dziwić się nam, katolikom, że się oburzamy, jeżeli to, co dla nas jest najświętsze, bywa tak nieludzko poniewierane i deptane? (...) Dla nas wszystkich nadeszła godzina wyznania wiary świętej".

Remedium na propagandową akcję ateizacji wśród młodzieży, z inicjatywy Karola Wojtyły, był ksiądz Franciszek Blachnicki, który w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku organizował wśród dzieci i młodzieży ruch służby liturgicznej, tworząc dla nich rekolekcje oazowe. Z czasem małe oazy rozwinęły się - przy walnej współpracy Wojtyły – w ogólnopolski Ruch „Swiatło-Życie”. Księdza Blachnickiego komunistyczna propaganda odsądziła od czci i wiary. Określano jego działalność jako wyjątkowo szkodliwą, sekciarską, wreszcie uznano, że zmierza ona do obalenia siłą przez młodych systemu komunistycznego. Na łamach prasy rządowej nazywano go „teologiem narodowej zdrady" czy nawet „polskim Ajatollahem" (aluzja do Chomeiniego). Doczekał się też swoistej recenzji ruchu oazowego nawet w Związku Radzieckim: określono jego działania jako kontrrewolucyjne, a samego Blachnickiego nazwano „dywersantem w sutannie". W całej akcji oazowej chodziło o rząd dusz nad młodymi ludźmi, najbardziej może podatnymi na komunistyczną propagandę. Wojtyła zawsze stawiał na młodzież, uważając – nie bez racji – że młodzi są przyszłością Kościoła. W roku 1973 poświęcił Niepokalanej Matce Kościoła ruch oazowy. Po latach jako Biskup Rzymu pisał:

  http://katalog.wydawnictwowam.pl/?Page=okladka&Id=45697 „Niebawem minie trzydzieści lat od dnia, w którym dane mi było dokonać poświęcenia Ruchu «Swiatło-Życie» Niepokalanej Matce Kościoła. Wiem, że ten moment jest uznawany za akt konstytutywny Ruchu, choć jego działalność jest wcześniejsza, związana z płynącą z natchnionej intuicji duszpasterskiej Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego.

Bogu dziękuję za te trzy dziesięciolecia «Oazy». Miałem okazję kilka tych lat przeżywać razem z młodzieżą zaangażowaną w Ruch i z bliska obserwować, jak owocna była ta forma duszpasterstwa. A nie były to czasy łatwe. Może właśnie w tamtych okolicznościach tym bardziej wyraziste było świadectwo wiary i zaangażowania w życie Kościoła, jakie dawali moderatorzy, animatorzy i poszczególni członkowie Ruchu. Dlatego starałem się je wspierać, ufając, że tchnienie Ducha Świętego, jakie odczuwało się w coraz to nowych inicjatywach Ruchu, jest darem dla Kościoła w Polsce i na świecie. Dziś wracam pamięcią do przeżyć z tamtych lat i chcę wyrazić przekonanie, że nowe czasy nie mniej niż dawne potrzebują tego świadectwa. Może nawet bardziej niż kiedykolwiek dotąd Kościół w Polsce potrzebuje wiary, nadziei i miłości młodych ludzi, którzy starają się budować swoje życie w oparciu o Słowo Boże, o liturgię i udział w życiu rodzimej parafii. Wydaje się, że te trzy elementy, na których jest zbudowana duchowość Ruchu «Światło-Życie», stanowią jego niezwykłą wartość".