* Powołania rodzą się w kościele lokalnym

Czcigodni Bracia w biskupstwie,
Najdrożsi Synowie i Córki na całym świecie!

Obchody XVIII Światowego Dnia Modlitw o Powołania zbiegają się w tym roku z ważnym wydarzeniem: z otwarciem Międzynarodowego Kongresu Biskupów, delegatów Konferencji Biskupich, Przełożonych Zakonnych, Moderatorów Instytutów Świeckich, jak też innych odpowiedzialnych, którzy zbiorą się, aby rozważać problem troski pasterskiej o powołania w Kościołach lokalnych.

Pragnę nade wszystko wyrazić żywe uznanie i głęboką wdzięczność Biskupom ze wszystkich stron świata za to, że w związku z tym Międzynarodowym Kongresem zechcieli dostosować do obecnych potrzeb i ogłosić odnośne programy służące świętej sprawie powołań. Podziwiam to szlachetne świadectwo pasterskiej gorliwości, mającej na celu dobro własnych diecezji, i cieszę się, albowiem ten chwalebny wysiłek został podjęty sercem otwartym i czułym na ogólne potrzeby Kościoła. Kiedy snujemy refleksje nad tematem przyszłego zjazdu biskupów - „Kościoły lokalne a powołania” - myśli nasze i wiara spotykają się z tajemnicą świętego Kościoła Chrystusowego, który obecny jest w każdym Kościele lokalnym, wszędzie tam, gdzie żyje i działa jakaś część Ludu Bożego powierzona trosce Biskupa, wspomaganego przez jego prezbiterium.

W każdym z tych Kościołów głosi się Ewangelię, sprawuje Eucharystię, udziela Sakramentów, oddaje cześć Panu, prowadzi działalność charytatywną, broni godności człowieka, i wobec świata daje się chrześcijańskie świadectwo. Duch Święty, podobnie jak w pierwsze Zielone Świątki, jak w pierwszych wspólnotach wiernych, rozlewa się w każdym Kościele partykularnym, jednoczy go we wspólnocie, aby był „jednym duchem i jednym sercem” (Dz 4,32); prowadzi go do wszelkiej prawdy, uposaża w rozmaite dary hierarchiczne i charyzmatyczne, ustawicznie go odnawia i wiedzie do doskonałego zjednoczenia z Chrystusem Panem (por. Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium 4; 23; 26).

Sam okres liturgiczny, jaki przeżywamy z odnowionym żarem, czas pomiędzy Paschą Zmartwychwstania a Zielonymi Świętami, wzywa nas i pomaga wpatrzeć się oczyma wiary w tę wielką tajemnicę Kościoła, jednego w swej powszechności i w całości obecnego w wielości Kościołów lokalnych, założonych w każdym narodzie, „aż po krańce ziemi” (por. Dz 1,8). Z tego spojrzenia wiary rodzą się spontanicznie pewne refleksje i pouczenia, z którymi, z serdecznym uczuciem i szacunkiem, pragnę zwrócić się do każdego z Kościołów partykularnych i do każdej wspólnoty lokalnej, znajdującej się w jego życiowej przestrzeni.

1. Każdy Kościół partykularny musi w coraz większym stopniu uświadomić sobie to, czym jest w świetle tajemnicy Kościoła Powszechnego. Właśnie w świetle wiary Kościół partykularny odnajduje siłę do życia, do walki, do wzrostu. Pod tym względem przydałoby się może niektórym wiernym dopełnienie ich świadomości. Należy dobrze, z pełną jasnością pojąć, czym jest powołanie i posłannictwo Ludu Bożego, pielgrzymującego na ziemi i zdążającego ku niebiańskiej ojczyźnie. Z równą jasnością trzeba zrozumieć, kim jest biskup, kapłan, diakon. Czym jest ich określona i niezastąpiona misja w służbie Ludu Bożego. Co te osoby, konsekrowane poprzez święcenia, wyróżnia spośród pozostałych członków Ludu Bożego. Z podobną jasnością trzeba zrozumieć, kim są, co robią inni ludzie, mężczyźni i kobiety, także konsekrowani na służbę Ludowi Bożemu, ale nie przez święcenia, lecz poprzez śluby zakonne czy inne święte więzy.