Benedykt XVI: Niech Kościół w Ziemi Świętej czerpie nowe siły z pustego grobu

Pusty grób mówi nam o nadziei, nadziei, która nie zawodzi, ponieważ jest darem Ducha życia (por. Rz 5,5). To jest przesłanie, które pragnę pozostawić wam dzisiaj, na zakończenie mego pielgrzymowania do Ziemi Świętej. Niech nadzieja ciągle na nowo powstaje, dzięki łasce Boga, w sercach wszystkich ludzi mieszkających na tych ziemiach! Niech się zakorzeni w waszych sercach, niech zamieszka w waszych rodzinach i wspólnotach i niech będzie natchnieniem dla każdego z was do coraz wierniejszego dawania świadectwa o Księciu Pokoju! Kościół w Ziemi Świętej, który tak często doświadczał ciemnej tajemnicy Golgoty, nigdy nie może przestać być nieustraszonym orędownikiem świetlanego orędzia nadziei, którą głosi ten pusty grób. Ewangelia ponownie zapewnia nas, że Pan może uczynić wszystkie rzeczy nowymi, że historia nie musi się powtarzać, że pamięć może zostać uzdrowiona, że gorzkie owoce wzajemnych oskarżeń i wrogości mogą zostać przezwyciężone i że dla każdego mężczyzny i kobiety, dla całej rodziny ludzkiej, a zwłaszcza dla ludu, zamieszkującego tę ziemię, tak drogą sercu Zbawiciela, może nadejść przyszłość sprawiedliwości, pokoju, pomyślności i współpracy.

Ta prastara świątynia Anastasis jest niemym świadkiem zarówno ciężarów naszej przeszłości z jej upadkami, nieporozumieniami i konfliktami, jak i chwalebnych obietnic, jakie nadal promieniują z pustego gronu Chrystusa. To święte miejsce, gdzie moc Boga objawiła się w słabości a cierpienia ludzkie przemieniły się dzięki chwale Bożej, zaprasza nas do ponownego spojrzenia oczyma wiary na oblicze ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana. Obyśmy mogli, rozważając Jego uwielbione Ciało, przeobrażone całkowicie przez Ducha, uświadomić sobie, że nawet teraz, dzięki chrztowi, „nosimy w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele” (2 Kor 4,10-11). Nawet teraz łaska zmartwychwstania działa w nas! Niech nasze rozważanie tej tajemnicy pobudza nasze wysiłki, zarówno indywidualne, jak i członków wspólnoty kościelnej, do wzrastania w życiu Ducha przez nawrócenie, pokutę i modlitwę. Niech nam pomaga przezwyciężać, mocą tego samego Ducha, każdy konflikt i napięcie, zrodzone z ciała i pokonywać każdą przeszkodę, tak wewnętrzną, jak i zewnętrzną, na drodze do naszego wspólnego świadectwa o Chrystusie i o pojednawczej potędze Jego miłości.

Tymi słowami zachęty, Drodzy Przyjaciele, kończę swą pielgrzymkę do świętych miejsc naszego odkupienia i odrodzenia w Chrystusie. Modlę się, aby Kościół w Ziemi Świętej czerpał ciągle nowe siły ze swego rozważania pustego grobu Zbawiciela. Jest on powołany, aby w tym grobie grzebał wszystkie swe niepokoje i lęki, aby powstawał codziennie na nowo i nadal kroczył ulicami Jerozolimy, Galilei i dalej, głosząc zwycięstwo Chrystusowego przebaczenia i obietnicy nowego życia. Jako chrześcijanie wiemy, że pokój, które ta zraniona ziemia tak bardzo pragnie, ma na imię: Jezus Chrystus. „On jest naszym pokojem”, który pojednał nas z Bogiem w jednym ciele przez Krzyż, kładąc kres wrogości (por. Ef 2,14). Złóżmy więc w Jego ręce wszystkie nasze nadzieje na przyszłość, tak jak w godzinie ciemności powierzył On swego ducha w ręce Ojca.

Pozwólcie, że zakończę specjalnymi słowami braterskiej zachęty dla moich braci Biskupów i księży oraz mężczyzn i kobiet, służących umiłowanemu Kościołowi w Ziemi Świętej. Tu, przed pustym grobem, w samym sercu Kościoła, wzywam was do rozpalenia w sobie na nowo entuzjazmu z czasu waszej konsekracji dla Chrystusa i waszego zobowiązania się do służenia z miłością Jego mistycznemu Ciału. To wy macie ogromny przywilej dawania świadectwa o Chrystusie na tej ziemi, uświęconej Jego ziemską obecnością i posługiwaniem. Przez swe miłosierdzie duszpasterskie pozwólcie swym braciom i siostrom oraz wszystkim mieszkańcom tej ziemi poczuć uzdrawiającą obecność i jednającą miłość Zmartwychwstałego. Jako nowy Adam Chrystus jest źródłem jedności, do której została wezwana cała rodzina ludzka, tej jedności, której Kościół jest znakiem i sakramentem. Jako Baranek Boży jest On źródłem tego pojednania, które jest zarówno darem Bożym, jak i świętym zadaniem, które nam powierzono. Jako Książę Pokoju jest On źródłem tego pokoju, który przekracza wszelkie zrozumienie, pokoju nowego Jeruzalem. Niech On wspiera was w waszych doświadczeniach, niech pociesza was w waszych smutkach i niech umacnia was w waszych wysiłkach na rzecz głoszenia i szerzenia Jego Królestwa. Wszystkim wam i tym, którym służycie, udzielam z serca swego błogosławieństwa apostolskiego jako rękojmi wielkanocnej radości i pokoju.

kg (KAI)