Papież do organizacji dialogu międzyreligijnego: Głośmy wspólnie prawdę o Bogu

Wiara religijna zakłada prawdę. Człowiek wierzący poszukuje prawdy i żyje nią. Chociaż sposób odkrycia i przekazania prawdy częściowo się różni między poszczególnymi religiami, nie powinniśmy ustawać w naszych wysiłkach dawania świadectwa mocy prawdy. Wspólnie możemy głosić, że Bóg istnieje i może być poznany, że ziemia została przez Niego stworzona, że jesteśmy Jego stworzeniami, i że wzywa On każdego człowieka, aby żył szanując Jego plan wobec świata. Przyjaciele, jeśli wierzymy, mamy kryterium osądu i rozeznania, które pochodzi od Boga i dotyczy całej ludzkości, a w takim wypadku musimy niestrudzenie nieść tę wiedzę, by wpłynęła ona na życie społeczne. Wszystkim trzeba proponować prawdę. Służy ona wszystkim członkom społeczeństwa. Rzuca światło na podstawy moralności i etyki, i z mocą sugeruje rozumowi, by sięgał poza swe ograniczenia, aby wyrazić nasze najgłębsze wspólne aspiracje. Prawda nie jest wcale zagrożeniem dla tolerancji, dla istniejących różnic czy pluralizmu kulturowego. Umożliwia ona osiągnięcie konsensusu i pozwala, by debata publiczna pozostawała racjonalna, uczciwa i odpowiedzialna, otwierając drogę do pokoju. Krzewienie woli posłuszeństwa prawdzie poszerza naszą koncepcję rozumu i pole jego stosowania, umożliwiając autentyczny dialog między kulturami i religiami tak pilnie dziś potrzebny.

Każdy z nas jednak wie, że głos Boga jest dziś coraz mniej wyraźnie słyszalny, a sam rozum w tak wielu przypadkach stał się głuchy na to, co Boże. Mimo to owa „pustka” nie jest ciszą. Wręcz przeciwnie, zgiełk egoistycznych żądań, pustych obietnic i fałszywych nadziei, które tak często agresywnie wkraczają w tę właśnie przestrzeń, na której poszukuje nasz Bóg. Czy moglibyśmy w takim razie tworzyć przestrzenie – oazy pokoju i głębokiej refleksji – gdzie Boży głos można usłyszeć na nowo, gdzie można odkryć Jego prawdę w powszechności rozumu, gdzie każda jednostka niezależnie od swego pochodzenia, przynależności etnicznej czy politycznej, wyznawanej wiary mogłaby być szanowana jako osoba, jako współbrat w człowieczeństwie? W epoce natychmiastowego dostępu do informacji oraz tendencji społecznych, zagrażających rodzajem monokultury, głęboka refleksja dotycząca stałej obecności Boga umocni rozum, pobudzi geniusz twórczy, ułatwi krytyczną ocenę działań kulturowych i umocni uniwersalną wartość wiary religijnej.

Przyjaciele, reprezentowane przez was instytucje i grupy są zaangażowane w dialog międzyreligijny oraz upowszechnianie inicjatyw kulturalnych na wielu poziomach. Od instytucji akademickich – a pragnę tu wspomnieć szczególnie o wybitnych osiągnięciach Uniwersytetu w Betlejem – po grupę rodziców pogrążonych w żałobie, od inicjatyw muzycznych i artystycznych po śmiałe przykłady zwyczajnych ojców i matek, od formalnych grup dialogu po organizacje charytatywne, codziennie ukazujecie swą wiarę, że nasz obowiązek wobec Boga wyraża się nie tylko w kulcie, lecz także naszej miłości i trosce o społeczeństwo, o kulturę, o świat i wszystkich, którzy zamieszkują tę ziemię. Niektórzy chcieliby, żebyśmy uwierzyli, iż istniejące między nami różnice są nieuchronną przyczyną podziałów i stąd w najlepszym przypadku jedynie tolerowane. Niektórzy nawet utrzymują, że nasz głos należy uciszyć. Wiemy jednak, że naszych różnic nigdy nie wolno wypaczać jako nieuchronnego źródła tarć czy napięć, zachodzących zarówno między nami jak i w całym społeczeństwie. Przeciwnie, dają one ludziom różnych religii wspaniałą możliwość życia we wzajemnym głębokim szacunku, poważaniu, uznaniu, wspierania jedni drugich na Bożych drogach. Z pomocą Wszechmocnego i oświeceni jego prawdą, kroczcie nadal odważnie, szanując to wszystko, co nas różni, i rozwijając to wszystko, co na łączy jako stworzenia pobłogosławione pragnieniem niesienia nadziei naszym wspólnotom i światu. Niech Bóg was prowadzi na tej drodze.
tł. st (KAI) / Jerozolima