Papież w Yad Vashem: Niech imiona ofiar Szoah nigdy nie zaginą

Pismo Święte uczy nas, że mamy obowiązek przypominania światu, iż ten Bóg żyje, nawet jeśli niekiedy jest nam trudno zrozumieć Jego tajemnicze i nieprzeniknione drogi. Sam się objawił i nieustannie działa w ludzkich dziejach. Jedynie On sprawiedliwie włada światem i wydaje dla narodów bezstronny wyrok (por. Ps 98,9).

Patrząc na twarze odbijające się na powierzchni lustra nieporuszonej wody wewnątrz tego memoriału nie można zapominać, że każda z nich nosi jakieś imię. Mogę sobie jedynie wyobrazić radosne oczekiwanie ich rodziców, kiedy niecierpliwie przygotowywali się na narodziny swoich dzieci. Jakie imię damy temu dziecku? Co się jemu czy też jej przydarzy? Któż mógłby sobie wyobrazić, że zostaną skazane na tak żałosny los!

Gdy trwamy tu w ciszy, ich krzyk nadal rozbrzmiewa w naszych sercach. Jest to krzyk wzniesiony przeciwko wszelkim aktom niesprawiedliwości i przemocy. Jest to nieustanny wyrzut niewinnie przelanej krwi. To krzyk Abla wznoszący się z ziemi ku Najwyższemu. Stanowczo wyznając naszą wiarę w Boga wznosimy ten krzyk, posługując się słowami Księgi Lamentacji, które zawierają tak głęboki sens zarówno dla żydów jak i chrześcijan.

„Nie wyczerpała się litość Pana,

miłość nie zgasła.

Odnawia się ona co rano:

ogromna Twa wierność.

«Działem mym Pan» - mówi moja dusza,

dlatego czekam na Niego.

Dobry jest Pan dla ufnych,

dla duszy, która Go szuka.

Dobrze jest czekać w milczeniu

ratunku od Pana” (Lm 3, 22-26).

Drodzy przyjaciele, jestem głęboko wdzięczny Bogu za to, że dane mi było zatrzymać się tutaj w ciszy: ciszy, by pamiętać; ciszy, by się modlić; ciszy, by żywić nadzieję.
Jerozolima