Tradycja wschodnia wzbogaca Kościół

Drodzy bracia i siostry!

Bardzo się cieszę z możliwości spotkania z wami podczas nieszporów w grecko-melchickiej katedrze św. Jerzego. Serdecznie pozdrawiam Jego Świątobliwość, patriarchę grecko-melchickiego Grzegorza III Lahama, który przybył do nas z Damaszku, emerytowanego arcybiskupa Georgesa El-Murra oraz Jego Ekscelencję arcybiskupa Petry i Filadelfii, Yasera Ayyacha, któremu dziękuję za uprzejme słowa powitania i odwzajemniam uczucia szacunku. Pozdrawiam też zwierzchników innyxh obecnych na Wschodzie Kościołów katolickich – maronickiego, syryjskiego, ormiańskiego, chaldejskiego i łacińskiego oraz arcybiskupa Benediktosa Tsikorasa, z greckiego Kościoła prawosławnego. Wszystkim wam zgromadzonym tutaj dzisiejszego wieczoru: księżom, siostrom i braciom, alumnom oraz wiernym świeckim wyrażam podziękowanie za możliwość wspólnej modlitwy oraz doświadczenia bogactwa naszych tradycji liturgicznych.

Sam Kościół jest pielgrzymującym ludem. Jako taki został na przestrzeni wieków naznaczony decydującymi wydarzeniami dziejów i ważnymi wydarzeniami kulturalnymi. Niestety niektórym z nich towarzyszyły spory teologiczne czy prześladowania. Jednakże inne były chwilami pojednania – niezwykle wzmacniającego komunię Kościoła – oraz okresami bogatego odrodzenia kulturowego, do którego tak wielki wkład wnieśli chrześcijanie Wschodu. Kościoły partykularne w obrębie Kościoła powszechnego są świadectwem dynamizmu jego ziemskiej pielgrzymki i ukazują wszystkim wiernym skarbiec tradycji duchowych, liturgicznych i kościelnych, wskazujących na powszechną dobroć Boga i Jego dostrzegalną na przestrzeni dziejów wolę, by przywieść wszystkich do życia Bożego.

Starożytny i żywy skarbiec tradycji Kościołów wschodnich wzbogaca Kościół powszechny. Nigdy nie można go pojmować jako przedmiotów, które należałoby biernie strzec. Wszyscy chrześcijanie są powołani do czynnej odpowiedzi na przykazanie Pana, by prowadzić innych do poznania i umiłowania Boga, jak – według tradycji ludowej – czynił to w dramatycznych okolicznościach św. Jerzy. W istocie zmienne losy dziejów umocniły członków Kościołów partykularnych, by podjąć energicznie to zadanie i stanowczo zaangażować się w dzisiejszą rzeczywistość duszpasterską. Większość z was ma starożytne więzy z Patriarchatem Antiochii. Wasze wspólnoty są więc zakorzenione tutaj, na Bliskim Wschodzie. I tak jak przed dwoma tysiącami lat w Antiochii uczniów Chrystusa po raz pierwszy nazwano chrześcijanami, tak również dzisiaj rozproszeni na tych terenach w malutkich grupach, jesteście i wy rozpoznawani jako uczniowie Pana. Wymiar publiczny waszej chrześcijańskiej wiary nie ogranicza się do troski duchowej jaką macie jedni o drugich i o wasz lud, choć jest to bardzo istotne. Raczej wasze liczne dzieła powszechnego miłosierdzia obejmują wszystkich Jordańczyków, muzułmanów i wyznawców innych religii, a także wielką liczbę uchodźców, których Królestwo Jordanii tak wielkodusznie przyjmuje.