Sakrament obecności Zbawiciela

Panie Jezu, Ty jesteś tutaj!

I wy, moi Bracia, Siostry, Przyjaciele, jesteście tutaj ze mną, przed Nim!

Panie, oto mija dwa tysiące lat od chwili, kiedy zgodziłeś się ponieść śmierć na krzyżu hańby, by zmartwychwstać i na zawsze pozostać z nami, Twoimi braćmi, siostrami!

A wy, moi Bracia, Siostry, Przyjaciele, pozwalacie, by was sobą zachwycił!

My Go kontemplujemy. Adorujemy Go. Kochamy Go. Staramy się kochać Go coraz bardziej. Kontemplujemy Tego, który podczas wieczerzy paschalnej dał swoje Ciało i Krew uczniom, aby być z nimi „przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28,20).

Adorujemy Tego, który jest u początku i u kresu naszej wiary, Tego, bez którego nie byłoby nas tu dzisiejszego wieczoru, bez którego nie byłoby nas wcale, bez którego nic by nie istniało, absolutnie nic! On, przez którego „wszystko (...) się stało” (J 1,3), On, w którym zostaliśmy stworzeni do wieczności, On, który dał nam swoje Ciało i swoją Krew, On jest tu dziś wieczorem przed nami i pozwala na siebie patrzeć.
Kochamy – i staramy się bardziej kochać – Tego, który jest tutaj, przed nami, który pozwala się kontemplować i jest otwarty na nasze pytania, na naszą miłość. Czy poruszamy się, czy jesteśmy przykuci do łoża boleści, czy radujemy się, czy też znajdujemy się na duchowej pustyni (por. Lb 21,5).

O Panie, ogarnij nas swoją Miłością; Miłością nieskończoną, która jest odwiecznie Miłością Ojca do Syna i Syna do Ojca, Miłością Ojca i Syna do Ducha i Miłością Ducha do Ojca i Syna.

Święta Hostia na którą patrzymy, wyraża ową nieskończoną potęgę Miłości, objawioną na Krzyżu chwały. Święta Hostia mówi nam o niesłychanym poniżeniu Tego, który stał się ubogi, by nas sobą ubogacić, Tego, który zgodził się wszystko utracić, by pozyskać nas dla swego Ojca. Święta Hostia jest żywym, działającym skutecznie sakramentem odwiecznej obecności Zbawiciela ludzi w Jego Kościele.