Sakrament obecności Zbawiciela

Wraz z Piotrem Julianem Eymardem i Bernadetą, przywołujemy świadectwo tak wielu świętych, którzy żywili niezmierną miłość do świętej Eucharystii. Nicolas Cabasilas z mocą mówi nam dziś wieczorem: „Jeśli Chrystus przebywa w nas, czego nam potrzeba? Czego nam brakuje? Jeśli przebywamy w Chrystusie, czego więcej możemy pragnąć? Jest naszym gościem i naszym miejscem przebywania. Jakże szczęśliwi jesteśmy, będąc Jego mieszkaniem! Co za radość być miejscem przebywania takiego mieszkańca!” („Życie w Jezusie Chrystusie”, IV, 6).

Karol de Foucauld urodził się w roku 1858, w tym samym roku, kiedy miały miejsce objawienia w Lourdes. W pobliżu jego zesztywniałego po śmierci ciała znajdował się, niczym rzucone na ziemię ziarno pszenicy, melchizedek z Najświętszym Sakramentem, który brat Karol adorował codziennie przez wiele godzin. Ojciec de Foucauld powierza nam głęboką modlitwę swego serca, modlitwę do naszego Ojca, którą, wraz z Jezusem, możemy uczynić naszą modlitwą przed świętą Hostią: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego”.

Niech stanie się naszą modlitwą ta ostatnia modlitwa naszego umiłowanego Nauczyciela i niech będzie modlitwą wypowiadaną nie tylko w ostatniej chwili naszego życia, lecz modlitwą wypowiadaną zawsze:

„Mój Ojcze, oddaję się w Twoje ręce; mój Ojcze, zawierzam się Tobie; mój Ojcze, zdaję się na Ciebie: mój Ojcze, uczyń ze mną, co zechcesz; cokolwiek uczynisz ze mną, dziękuję Ci; dziękuję za wszystko; jestem gotów na wszystko, przyjmuję wszystko, dziękuję Ci za wszystko. Niech Twoja wola spełnia się we mnie, mój Boże, i we wszystkich Twoich stworzeniach, we wszystkich Twoich dzieciach, we wszystkich tych, których miłuje Twoje serce, niczego innego nie pragnę, mój Boże; składam moją duszę w Twoje ręce; oddaję Ci ją, mój Boże, z całą miłością mego serca, ponieważ Cię kocham i ponieważ taka jest potrzeba mojej miłości, żeby się dawać, żeby się oddawać w Twoje ręce, bez ograniczeń, z nieskończoną ufnością, bo Ty jesteś moim Ojcem” („Méditation sur les Saintes Évangiles”).

Umiłowani Bracia i Siostry, pielgrzymi przybywający na krótko i wy, którzy zamieszkujecie te doliny, bracia biskupi, księża, diakoni, zakonnicy i zakonnice, wszyscy, którzy widzicie wielkie poniżenie Syna Bożego i nieskończoną chwałę Zmartwychwstania, w ciszy adorujcie waszego Pana, naszego Mistrza i Pana Jezusa Chrystusa. Pozostańcie w milczeniu, a następnie przemówcie i powiedzcie światu: nie możemy już przemilczać tego, co wiemy. Idźcie opowiadać całemu światu o cudach, jakich dokonuje Bóg, obecny w każdej chwili naszego życia, w każdym zakątku ziemi. Niech nam Bóg błogosławi i niech nas strzeże, niech nas prowadzi drogą do życia wiecznego, On, który jest Życiem, na wieki wieków. Amen.