Ewangelia rodziny

Roman Koszowski /Foto Gość Chrystus wszedł w dzieje wszystkich rodzin, albowiem ich posłannictwem jest służba życiu. Dzieje życia i śmierci każdego człowieka wplecione są w powołanie każdej ludzkiej rodziny, która daje życie - i która też uczestniczy w sposób najszczególniejszy w doświadczeniu cierpienia i śmierci. W tym doświadczeniu obecny jest Chrystus, który mówi: «Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, (...) nie umrze na wieki»(J 11, 25-26).

Najważniejszym wydarzeniem I Światowego Spotkania Rodzin była oczywiście Msza św. w której uczestniczyło prawie 2000 tys. wiernych z całego świata.

4. «Wierzę w Ducha Świętego». Wierzymy w Ducha - Parakleta, Tego, który daje Życie, który jest «Panem i Ożywicielem» (Dominum et Vivificantem). Czyż to nie On zaszczepił w sercach waszych tę miłość, która pozwala wam trwać przy sobie jako mężowie i żony, jako ojcowie i matki, dla dobra tej fundamentalnej wspólnoty, jaką jest rodzina?

Przecież w dniu, w którym oblubieńcy ślubowali sobie wzajemnie na stopniach ołtarza «wierność, miłość i uczciwość małżeńską* Kościół naprzód przyzywał Ducha Świętego tą przejmującą, modlitwą: «Napełnij ich laską Ducha Świętego, aby mocą Twojej miłości rozlanej w ich sercach wytrwali wiernie w małżeńskim przymierzu» (Rituale Romanum, Ordo celebrandi matrimonium, n. 74). Zaprawdę, przejmujące słowa! Oto ludzkie serca, przejęte wzajemną oblubieńczą miłością, wołają, aby ta ich ludzka miłość mogła zawsze znajdować «moc z wysokości» (por. Dz l, 8). Tylko dzięki tej mocy zrodzonej w jedności Przenajświętszej Trójcy mogą stanowić jedność - dozgonną jedność.

Tylko dzięki Duchowi Świętemu miłość ich sprosta zadaniom małżeńskim i rodzicielskim. Duch Święty taką właśnie miłość «rozlewa w ludzkich sercach». Jest to miłość szlachetna, czysta. Jest to miłość płodna. Miłość ożywiająca. Miłość piękna. Wszystko to, co zawarł św. Paweł w swoim «Hymnie o miłości» (por. l Kor 13, 1-13), stanowi najgłębszy fundament życia rodzinnego. Dlatego dzisiaj w obecności tylu rodzin z całego świata odnawiamy naszą wiarę w Ducha Świętego, prosząc, aby trwały w rodzinach wszystkie Jego dary: dar mądrości i rozumu, dar rady i umiejętności, dar męstwa, donum pietatis. l dar bojaźni Bożej, ona bowiem jest «początkiem mądrości» (Ps 111 [110], 10).

5. O bracia i siostry! O wy, wszystkie tu zgromadzone rodziny! O wy, wszystkie na świecie rodziny zbudowane na fundamencie tego sakramentu, który Apostoł nazywa «wielkim» (por. Ef 5, 32)! Czyż nie widzicie, jak głęboko jesteście wpisane w tajemnicę Boga Żywego - tego Boga, którego wyznajemy w naszym apostolskim «Credo»?

«Wierzę w Ducha Świętego (...) Wierzę w święty Kościół»: (unam, sanctam, catholicam et apostolicam Ecclesiam). To wy jesteście «domowym Koś-ciołem» (por. Lumen gentium, 11), jak uczyli już ojcowie i pisarze pierwszych wieków. Kościół zbudowany na fundamencie apostołów w was bierze swój początek: «ecclesiola - domowy Kościół». Kościół więc jest rodziną rodzin. Wiara w Kościół ożywia wiarę w rodzinę. Tajemnica Kościoła - ta wspaniała tajemnica, tak głęboko naświetlona przez pracę ostatniego Soboru Watykańskiego II znajduje w rodzinach swoje odzwierciedlenie. Drodzy bracia i siostry! Żyjcie w tym świetle! Niech Kościół wszędzie na świecie dojrzewa jako żywotna jedność Kościołów: communio ecclesiarum - tych właśnie «domowych Kościołów», którymi wy jesteście!
A kiedy wypowiadacie te słowa «Credo», które odnoszą się do Kościoła, czujcie, iż one do was się odnoszą!