Benedykt XVI o szacunku dla gasnącego życia ludzkiego

Papież zwrócił uwagę, że ze względu na odnotowywany obecnie wzrost średniej wieku problematyka ta dotyczy coraz większej liczby ludzi. Niektórzy pytają dziś, czy w dramatycznych stanach chorobowych podeszłego wieku nie lepiej szukać wyzwolenia w eutanazji. Mentalność naszych czasów, nastawiona na wydajność, spycha naszych cierpiących braci i siostry na margines, jakby byli tylko „ciężarem” i „problemem” dla społeczeństwa. Kto jednak ma poczucie ludzkiej godności, wie, że należy się im szacunek i miłość. Ważne jest, by ostatni okres życia, w którym przygotowują się do odejścia, spędzali – na ile to możliwe – we własnym domu i w otoczeniu swoich bliskich. W tych trudnych chwilach winni znaleźć pomoc w modlitwie i sakramentach.

„Niejednokrotnie mój czcigodny poprzednik Jan Paweł II, który zwłaszcza podczas choroby dawał wzorowe świadectwo wiary i odwagi - mówił Benedykt XVI - zachęcał naukowców i lekarzy, by podejmowali badania celem zapobiegania i leczenia chorób związanych ze starzeniem, nigdy nie ulegając pokusie uciekania się do praktyk skracania zestarzałego, schorowanego życia. Byłyby one bowiem faktycznie formą eutanazji. Niech naukowcy, badacze, lekarze, pielęgniarze, jak też politycy, administratorzy i duszpasterze nie zapominają, że «pokusa eutanazji to jeden z najbardziej niepokojących objawów kultury śmierci, szerzącej się zwłaszcza w społeczeństwach dobrobytu» (Evangelium vitae, 64)”.

Papież przypomniał, że wszyscy jesteśmy powołani, by strzec Bożego daru, jakim jest życie człowieka. Pracownicy służby zdrowia winni służyć życiu w każdej jego fazie. „Potrzebny jest – powiedział Benedykt XVI – powszechny wysiłek, aby ludzkie życie respektowano nie tylko w szpitalach katolickich, ale we wszystkich miejscach opieki zdrowotnej”.