Pierwsza encyklika Benedykta XVI:

„Chcę ukazać – mówił Benedykt XVI, ogłaszając swą encyklikę, że eros przekształca się w agapé w takiej mierze, w jakiej obydwoje naprawdę się kochają, gdy jedno z nich nie szuka już więcej siebie i swej własnej radości, przyjemności, lecz przede wszystkim szuka dobra drugiego. W ten sposób eros przekształca się w miłość na drodze oczyszczenia, pogłębienia; otwiera się później na własną rodzinę, na społeczeństwo, Kościół i świat”.

Niezbędne gesty

Druga część encykliki poświęcona jest miłosierdziu. Papież mówi o wspólnej odpowiedzialności za innych, solidarności, a także o tym, że działalność charytatywna, której celem jest budowanie społeczeństwa bardziej sprawiedliwego, powinna być niezależna od ideologii i podziałów partyjnych. Przypominając postaci świętych i błogosławionych, zaznacza, że „samo dawanie pomocy nie wystarcza, kiedy w tym geście brakuje serca i miłości. Nawiązując do encyklik Jana Pawła II „Sollicitudo rei socialis” i „Ut unum sint”, przypomina, że by budować lepszy świat, potrzeba „wspólnego głosu chrześcijan i ich zaangażowania na rzecz poszanowania praw i potrzeb najuboższych, upokarzanych i bezbronnych”. Encyklikę kończy modlitwa, w której posługę miłości Kościoła Benedykt XVI zawierza Maryi. Wieńczą ją słowa: „Naucz nas poznawać i kochać Jezusa tak, byśmy byli zdolni do prawdziwej miłości i stawali się źródłami wody żywej w spragnionym jej świecie”.

Dziś, kiedy Kościół coraz bardziej staje się autentycznym obrońcą sprawiedliwości społecznej – podczas gdy lewicowe i laickie prądy polityczne koncentrują dyskusję na prawie do aborcji, małżeństw homoseksualnych i manipulacji genetycznych – coraz bardziej widać pilną potrzebę wskazaną już przez Sobór Watykański II: odkrywania prawdziwej antropologii, która określi na nowo relacje między Kościołem a światem współczesnym. Encyklika „Bóg jest miłością” może stać się doskonałym narzędziem na tej drodze