Mistyk, który ronił łzy

W sobotę, 21 września w Bergamo miała miejsce uroczystośc beatyfikacyjna kapucyna, br. Tomasza Acerbisa.

Tomasz Acerbis urodził się w roku 1563 w Olera, małym miasteczku doliny Seriańskiej, w lombardzkiej prowincji Bergamo. W młodości pasał trzody i nie uczęszczał do żadnej szkoły. Do kapucynów wstąpił, dnia 12 września 1580 r. w klasztorze Św. Krzyża w Weronie. Po zakończeniu nowicjatu przełożeni pozwolili mu na uczenie się pisania i czytania Od 5 lipca 1584 r. został kwestarzem w klasztorze w Weronie. W 1605 przeniesiono go do klasztoru w Vicenzy, gdzie kwestował chleb. Podczas pobytu w Rovereto, w latach 1613-1617, poznał i duchowo prowadził bł. Joannę Marię od Krzyża. W 1618 zaczął pracować jako furtian w klasztorze w Padwie, a w roku 1619 znowu jako kwestarz w Conegliano. W 1619 r., na usilną prośbę arcyksięcia Leopolda V, został przeniesiony do Innsbrucka i włączony do prowincji północno-tyrolskiej. Zawsze jednak znajdował się w nieustannej podróży, zwłaszcza przebywając w Hall, gdzie poznał lekarza, Hipolita Guarinoni oraz pobożne kobiety z Instytutu Dziewic. Dotarł do Monachium, Linz, Wiednia, Rzymu, Salisburga, Loreto. Przyczynił się do wybudowania sanktuarium ku czci Matki Bożej Niepokalanie Poczętej w Volders. Umarł w Innsbrucku, 3 marca 1631 r.

Brat Tomasz uczył modlitwy myślnej ludzi pragnących doskonałości chrześcijańskiej. Pozostawił po sobie kilka traktatów z zakresu mistyki, w których opisał swoje doświadczenie duchowe. Proces beatyfikacyjny otworzono dopiero w 1963 na podstawie dokumentów zebranych w latach 1633-34 przez Epifaniusza Soderni z Cypru. Dekret o heroiczności cnót ogłoszono w 1987 roku. W 2011 uznano cud uzdrowienia Bartolomeo Valerio. Dekret o beatyfikacji zatwierdził 10 maja 2012 papież Benedykt XVI.

Tomasz z Olera jawi się jako mąż Boży, prorok wskazujący drogi Boże, znawca sumień, wprowadzający pokój, apostoł i cudotwórca. Przeżywał liczne trudności i pocieszenia duchowe; ufny i kontemplatyk Serca Jezusowego, głosiciel Boga, mistrz duchowy, kierownik sumień, doradca książąt i biskupów, zaufany ludu i książąt, ambasador w miastach i sanktuariach, natchniony pisarz spisujący własne kontemplacje, cierpliwy wśród trudności i przeciwności, zakonnik, który cierpi i raduje się obecnością Boga, mistyk zaangażowany w nieustanną samokontrolę, aby nie krzyczeć i nie wzdychać z powodu nadmiaru Bożej miłości.

Ojciec Serafin z Rovereto zostawił świadectwo „w roku 1624, podczas gdy byłem klerykiem, słyszałem wiele razy jak płakał tuż przed Ukrzyżowanym w nocy, gdy bracia udali się już na spoczynek”. Ojciec Łukasz z Trydentu dodał inny szczegół dotyczący jego nieustannego płaczu: „Przy stole, jedząc, płakał i kontemplował i wydaje się, że ten ojciec wszystek i w każdym czasie zwracał uwagę na Boga”. Sam br. Tomasz w swoich dziełach duchowych, odwołując się do własnego doświadczenia życiowego, stwierdził: „Znam pewnego zakonnika, który podczas gdy spożywa posiłki, tak bardzo wznosi się od tych spraw, współczując z Bogiem, że wśród tylu niewygód, które wycierpiał, szlocha, płacze, je i pije; lecz nie wie, co je, ani czego kosztuje, porwany przez uczucia i uniesienia umysłu do Boga, tak że jeśliby się nie wzmocnił, byłoby to zbyt wiele dla niego”.