Wiosna Kościoła w Kazachstanie

- miejsca deportacji bardzo wielu narodów Europy i Azji, kilkunastu obozów koncentracyjnych, z najbardziej znanymi w Karagandzie i Malinówce k. Astany (znajdował się tu największy obóz kobiecy w byłym ZSRR). Wielu cierpień doświadczyli na tej ziemi także polscy i niemieccy zesłańcy z 1936 roku i z lat czterdziestych. Także Kazachowie doznali ogromnych prześladowań we własnym kraju - w pierwszej połowie lat 30. ponad połowa 4-milionowego narodu zginęła lub wyemigrowała do Chin, Mongolii i innych krajów.

Dziś ok. 15-milionowy Kazachstan zamieszkuje ponad 100 narodowości, żyjących w pokoju i cieszących się wolnością religijną. Kazachowie, w przeszłości koczownicy, zachowywali wyjątkową wrażliwość na sprawy ducha. Pamiętają także o chrześcijańskiej (nestoriańskiej) przeszłości tych ziem. Naród ten cechują: gościnność, szcunek wobec starszych i kobiet, tolerancja wobec innych kultur. Zaledwie kilka procent ludności ma żywy kontakt z jakąś wspólnotą religijną. Miażdżące koło prześladowań rozbiło w kolejnych pokoleniach poczucie więzi i wspólnoty religijnej. Ludzie znają jednak swoje korzenie i w takim sensie należy mówić o religijności mieszkańców Kazachstanu.

Mają wielki szacunek do wszystkiego, co jest związane z religią i pragnienie tego, co duchowe. Często jednak brakuje odwagi postawienia pierwszego kroku w kierunku świątyni. Myślę, że wizyta Ojca Świętego pomoże uczynić ten pierwszy krok nie tylko katolikom. W Kazachstanie szczególną czcią otaczana jest Matka Najświętsza. Wydaje się, że wiarę wielu ludzi rozsianych na bezkresnych stepach ratowała często modlitwa różańcowa. Nie mając niekiedy przez dziesiątki lat kontaktu z kapłanem, ludzie chrzcili dzieci i odmawiali Różaniec.

Szczególnym miejscem kultu maryjnego stała się wioska Oziornoje w północnym Kazachstanie. Powstała, jak wiele innych, w 1936 roku, po przesiedleniu tu Polaków z Ukrainy. Zamieszkali w wojskowych namiotach, ale w ciągu pierwszego lata musieli wybudować sobie "ziemianki" - proste, bardzo ubogie domy z gliny zmieszanej ze słomą. W 1941 roku w pobliżu wioski pojawiło się jezioro o długości 5 km i głębokości do 7 m. Stało się to w ciągu trzech dni, a cały proces zaczął się w święto Zwiastowania NMP 25 marca. Po bardzo ciężkiej zimie przyszła wczesna wiosna i z ogromnych ilości gwałtownie topniejącego śniegu powstało jezioro.