choroba jest konsekwencją grzechu...

Nie jest to żadna konsekwencja grzechu. Depresja dotyka samej głębi człowieka, jest to ból, który nie można opisać, rozpacz nie do przebrnięcia, brak nadziei, takie dotknięcie piekła

Czasem by się chciało, żeby jednak Pan Jezus zadziałał, tak jednoznacznie i bezpośrednio, jak w Ewangelii.. Może nie mam depresji, ale i tak bardzo mnie doświadczyła, przez osobę najbliższą. Najtrudniejsze jest to milczenie, gdy się woła o pomoc. Może jest w tym wszystkim dar pokoju, tylko trudno go zauważyć, bo chciałbym czegoś innego.
Dziękuję za artykuł.

Bóg zapłać za świadectwo! Proszę nie zapominać o najskuteczniejszych dwóch lekach na depresję - psychoterapii i kierownictwu duchowym.

~Ąugust
TWOJA TAK !!!

Piękne świadectwo. Myślę, że bardzo pomocne dla osób dotkniętych takim samym problemem. Pozdrawiam

Cierpienie, to jedyne lekarstwo na głupotę. Innego nie ma. Jeżeli ono nie pomoże, to koniec.

Szanowny Auguscie i inni!

Czy pamietacie o dialogu Jesusa z Apostołami z Ewangelii? "Kto zgrzeszył, on czy jego rodzice, ze sie takim urodził? - Nikt, stało się to aby ujawniły się na nim ukryte dzieła Boże".

Nie próbujcie przeniknac myśli Boga, bo zawsze zbłądzicie.

Powody choroby moga byc rozne, z pewnosci niekiedy jest nim grzech, ale nawet wtedy a raczej szczegolnie wtedy - choroba jest łaską (trudną, ale jednak łaską) majaca doprowadzic do nawrocenia.

Depresja moze byc nastepstwem zla moralnego, moze byc nastepstwem zlego funkconowania mozgu, ale ja wole myslec ze jest nastepsem braku milosci, a milosc ja leczy calkowicie.

Sam mialem straszna depresje w mlodosci przez okres 6 tygodni, bylo to pieklo i juz mialem postanowione samobojstwo, jedakze w ostatniej chwili uratowala mnie mama, ktora okazala mi milosc. Z jej pomoca udalo mi sie wyjsc z tego piekla.

Powodem depresji u mnie byl brak milosci polaczony z moja glowna choroba psychiczna, ktora w DNA otrzymalem po babci w spadku.

Teraz jestem szczesliwy dzieki Jezusowi :) Tylko ta gleboka relacja - odczuwanie milosci Jezusa w moim sercu moze i sprawia, ze jestem szczesliwy, pomimo mojego autyzmu i wyrzucenia poza obreb ludzi.

Chwala Panu!

P.s.

Nawiazanie tej relacji z Jezusem jest mozliwe dla kazdego - trzeba 'tylko' przyjac zasade ze lepiej umrzec niz zgrzeszyc - w moim wypadku ozaczalo to poltora roku piekla wychodzenia z nalogu onanizmu. Ale warto bylo, chociaz nieraz zdarzaly sie upadki, milosc Jezusa po szczerej spowiedzi zawsze powracala, co jest najwiekszym cudem we Wszechswiecie.

Niekiedy po grzechu ciezkim cierpialem meki proszac Boga o smierc zebym juz nigdy wbrew sobie nie popelnil ponownie ciezkego grzechu. Ale tez niekiedy po spowiedzi czulem taka niesamowita milosc i to powracajaca tak gwaltownie, ze pieklo cierpienia utraty laski uswiecajacej bylo przez ta milosc wymazywane.

Polecam stale dazenie do swietosci - co nie jest niczym innym jak umacnianiem sie kazdego dnia w lasce uswiecajacej (przez modlitwe, post, jalmuzne, Komunie sw., Spowiedz) - to jedyna pewna droga do bycia szczesliwym pomimo roznorodnych cierpien - a nawet wbrew nim (im bardziej cierpialem w zyciu tym mocniej odczuwalem w sercy milosc Boga, a wiec najszczesliwszy bylem wtedy kiedy cierpialem najbardziej:)

Trzeba pamietac ze grzech ciezki zrywa przyjazn z Bogiem i dlatego nie ma niczego straszniejszego od niego - zadna smierc w najwiekszych mekach nie jest straszniejsza od grzechu.

Smierc to jak zadrapanie, a grzech jak uciecie glowy. Ludzie jednakze sa szaleni - dopuszczaja sie takich zbrodni jak aborcja i nie odczuwaja strachu! Natomiast boja sie spotania z Bogiem (smierci!).

Też to miewam , żona kupiła mi w Kalwarii Zebrzydowskiej Różaniec , potem należałem do męskiej grupy Żywego Różańca na Krowodrzy
i potem zamieszkałem w parafii MB Różańcowej tak modląc się pokonuję te depresje (również lecząc się).W największym dołku (była epidemia grypy ,,Hong Kong"nawet byłem leczony w Szpitalu im.Babińskiego ).Moja matka była chora psychicznie po zamordowaniu ojca w KL MAUTHAUSEN-opiekowałem się nią ponad 25 lat.
To pozostawia ślad ale urodziła mnie w środę i w środę umarła , to dzień nowenny do MB Nieustającej Pomocy (jako dziecko mieszkała na ul.Zamojskiego u cioci w Krakowie koło redemptorystów).Szkoda , że w Polsce nie było Jeanów Vanierów-(byliśmy nawet w kościele pod Wawelem u bioenergoterapeuty Cliva Charrisa-
bez jakichś zauważonych efektów).
W środy chodzę na nowennę do MB Nieustajacej pomocy i codziennie modlę się na Różańcu.

Współczuję. Tak, dosłownie. Cwiczę to od pół wieku. Nie ma dwubiegunowości. Ale są górki i dołki. Stałe napięcie. Ciągły strach. Permanentna ucieczka. Gdyby nie Bóg, dawno by świat zapomniał o mnie. Odrzucam samobójstwo, jako rozwiązanie.
Znam ten poranny stan. Znam modlitwę mantrę. W kółko. Beznamiętnie. To jedyna pomoc. Gdy zupełnie źle, dochodzą prochy. Nie wiem, co zrobię, jak skończy się ich zapas. Na pomoc lekarska trzeba mieć kupę kasy. To terapia dla bogatych. Wszędzie wszystko za pieniądze.
A najgorsze jest to, że duszpasterze uważają, że jak ktoś jest pogrążony w depresji, to znaczy że nie jest wierzący. Kim jestem?

Depresja to taki przedsmak piekła, które czeka nas po śmierci. Sama chorowałam/ choruję i dziękuję za ten krzyż Bogu, każdego dnia bo tak jak i autor tekstu widzę, że dzięki niej, jak córa marnotrawna powróciłam na łono Miłości.

2013-nawrócenie. 25.04.2014 moja spowiedź generalna. Zniknęły wszystkie lęki, strach, poczucie beznadziejności i braku sensu życia. Zniknęła nienawiść. Wcześniej był satanizm, imprezy, i DNO i NĘDZA MORALNA.JEZUS jest Bogiem MIŁOŚCI I MIŁOSIERDZIA.Jeśli te słowa pisze taka kanalia jak ja to chyba już żadnych dowodów na istnienie BOGA nie trzeba przedstawiać. Z Bogiem:)

w odpowiedzi do p.Trembickiego-
bardzo zalecam Panu spowiedz z grzechu balwochwalstwa -chodzenie do bioenergoterapeuty jest zlamaniem pierwszego przykazania. Tylko Bog leczy ,ale Jego laska nie da rady sie przebic przez grzech -prosze przyjac dar uzdrowienia od Boga w sakramencie spowiedzi i nie chodzic wiecej do okultystow. przepraszam za te "porady", ale to tylko z troski o Pana zdrowie

Nie spodziewałam się opinii, zwłaszcza tych które wyrażają, że cierpienie jest konsenkwencją grzechu. Totalna głupota. Czym zgrzeszyło dziecko, które urodziło się niepełnosprawne? A może Bóg stawia na naszej drodze osoby dotknięte cierpieniem, aby dać nam szansę na przewartościowanie naszego życia, na wyciągnięcie pomocnej dłoni. Może to próba, która ukazuje nam jaka jest nasza miłość. Niestety, w naszych sercach króluje miłość własna, a nie miłość bliźniego. Jesteśmy zapatrzeni tylko w siebie, troszczymy się tylko o to co przyniesie nam doczesną korzyść i szczęście na tej ziemi. Jacy z nas chrześcijanie, gdy obok nas tak wielu cierpiących i nie jednokrotnie cierpiących z naszego powodu?

Jejku! Jak dobrze jest (paradoksalnie!) przeczytać o czyichś przeżyciach tak bardzo odpowiadających moim własnym... Te wszystkie wewnętrzne zmagania, wątpliwości, wołanie do Boga, Jego odpowiedzi... To chyba jedna z takich Jego odpowiedzi - on MUSI istnieć, jeśli w taki sam sposób daje się poznać zupełnie różnym ludziom, w różnym czasie i w różnych miejscach. Niech Bóg będzie uwielbiony! :)

Ja mam cukrzycę I-kę i o ile nie wykluczam możliwości, że jest skutkiem grzechu, wierzę że jest wpisana w boży plan zbawienia mnie i Bóg wie kogo jeszcze. Zresztą wierzę, że Bóg mnie z niej wyleczy i to najpewniej cudownie bo medycznie raczej brak perspektyw. Myślę że warto wierzyć w takie rzeczy bo się dzieją. W depresji może trudniej wierzyć ale Bóg nawet naszej wielkiej wiary koniecznie nie potrzebuje do zrobienia wszystkiego co nam pomoże. Każdemu odmierza indywidualną miarą. Maluczki - daj se spokój ;) August - Tak. Jest konsekwencją grzechu który jest śmiercią i dziełem diabła, ale z kontekstem trzeba uważać bo i Chrystusa grzech wyniszczył w męce. Tyle że nie Jego grzech.

Nieleczona choroba afektywna prowadzi do zniszczenia otoczenia chorego i potencjalnie, do samobójstwa. Autor zdaje sie negowac potrzebe leczenia, zaslaniajac sie emocjonalna religijnoscia. Szokujacy i wybitnie szkodliwy tekst! Leczenie psychiatryczne jest w takich przypadkach moralnym obowiazkiem wobec siebie, rodziny i Kosciola.

Witam! Przypominając sobie zalecenia jakie św. Piotr, św. Paweł , św. Jan itd. podawał wierzącym w Pana Jezusa (jak i tym którzy jeszcze może nie uwierzyli a przysłuchiwali się) jak mają żyć we wspólnocie to nasuwa mi się prosty wniosek,iż w moim otoczeniu AKTUALNIE (z nadzieje na polepszenie) mało jest takiej wspolnotowości która by człowieka nie odrzucała gdy się człowiek zamyka w sobie, bardziej lub mniej oddala - dwie osoby już mi mówiły (związane z psychiatrią), że w krajach 3go świata gdy ktoś z wioski zaczyna się oddalać to częściej się go odwiedza, rozmawia, razem z nim, coś robi, dba o niego, po czasie gdy stan się polepsza znów więzy nieco się rozluźniają - ponoć 90% skuteczności ma takie działanie. Nieraz czytam, że przy różnego rodzaju zaburzeniach, chorobach więcej spraw kuleje : otoczenie (nie znajace problemu, wystraszone itp.), odżywianie (bardzo kiepsko nieraz widywałem się ktoś odżywia), rekreacja, wykonywanie prostych prac - miło gdyby ludzie (otoczenie) zauważali to i z Mądrą Miłością podejmowali się pomocy - tego myśle trzeba się nauczyć - włożyć wysiłek, a nie każde działanie jest pożyteczne - jest sporo literatury katolickiej myśle na ten temat dla zdrowych, pragnących zrozumieć i mądrze pomagać (m.in. zachęcać do uczęszczania na katolickie terapie indywidualne, później grupowe, rekolekcje może nawet, uczestniczenie we wspólnocie przykościelnej odpowiednio dojrzałej). To takie refleksje moje co do tematu, jeśli się w czymś myle lub jestem nie zrozumiały to przepraszam.

MAM DEPRESJĘ,I NIENAWIŚĆ DO SIEBIE,CZUJE SIĘ SZARPANA DUCHOWO,MAM BEZNADZIEJNE STANY. ZAMYKAM SIĘ W SOBIE DEPRESJA JEST OD TEGO ZE ŻYJE DŁUGIE LATA W GRZECHU,Z MEŹCZYŻNA BEZ ŚLUBU ROZGRZESZENIA NIE OTRZYMAŁAM,CZUJE SIĘ ODRZUCONA PRZEZ BOGA. CZUJE AGRESJE.

Nie wiedziałem że można czuć się tak beznadziejnie jak ja teraz. Tysiące problemów uderzają we mnie z ogromną siłą, mam nadzieję że Bóg mi pomoże...

Ja również zmagam się z depresją, a mam naprawdę kochającą rodzinę. Dziś wiem, że Bóg jest miłosierny. Poprzez różne doświadczenia, czasem trudne dla nas, zbliża nas do Siebie. Nie zostawia człowieka samego z niszczącą chorobą, wyciąga do nas ratującą dłoń, ale nam nie wolno zwątpić. Ja kurczowo trzymam się tej Bożej ręki i nie puszczam, bo źle się to kończy. Więcej radości mam z Eucharystii niż czasu spędzonego w domu. Tam czerpię siły na każdy dzień. PP nie jesteś odrzucona przez Boga, lecz wezwana do zmiany swojego życia. Odwagi! Chrześcijanin nie może być "letni", czasem trzeba radykalnych zmian.

Super wyznanie mam identyczne problemy z depresja pewnie nawet gorsze . Ale to co najwazniejsze to mam te same przezycia wzgledem Boga co kolega wyzej. Pozdrawiam

depresja to choroba, nie leczy się jej modlitwą tylko lekami. Upatrywanie we wszystkim działania złego i szatana jest chorobą psychiczną