Leon XIV wzywa do dobrego zarządzania tym, co powierza nam Bóg

Drodzy Bracia i Siostry, dobrej niedzieli!

Przypowieść, którą dziś słyszymy w Ewangelii (Łk 16, 1-13), skłania nas do refleksji nad korzystaniem z dóbr materialnych, a ogólniej nad tym, jak zarządzamy dobrem najcenniejszym ze wszystkich, którym jest nasze życie.

W opowiadaniu widzimy, że rządca zostaje wezwany przez pana, żeby „zdał sprawę”. Jest to obraz, który mówi nam coś ważnego – nie jesteśmy panami naszego życia ani dóbr, z których korzystamy; wszystko zostało nam dane w darze przez Pana, i On powierzył to dziedzictwo naszej trosce, naszej wolności i odpowiedzialności. Pewnego dnia zostaniemy wezwani, by zdać sprawę z tego, jak zarządzaliśmy samymi sobą, naszymi dobrami i zasobami ziemi – zarówno przed Bogiem, jak i przed ludźmi, przed społeczeństwem, a zwłaszcza wobec tych, którzy przyjdą po nas.

Rządca z przypowieści zabiegał po prostu o własną korzyść, a kiedy nadchodzi dzień, w którym ma zdać sprawę i zostaje pozbawiony zarządzania, musi się zastanowić nad tym, co zrobić dla swojej przyszłości. W tej trudnej sytuacji pojmuje on, że to nie gromadzenie dóbr materialnych jest najważniejszą wartością, gdyż bogactwa tego świata przemijają; a wówczas wpada na znakomity pomysł – wzywa dłużników i „obcina” ich długi, rezygnując tym samym z części, która miała przypaść właśnie jemu. W ten sposób traci bogactwo materialne, ale zyskuje przyjaciół, którzy będą gotowi mu pomagać i go wspierać.

Jezus, wychodząc od tej opowieści, napomina nas: „Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy [wszystko] się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków” (w. 9).

W istocie, rządca z przypowieści, nawet zarządzając niegodziwym bogactwem tego świata, potrafi znaleźć sposób, by pozyskać przyjaciół i wyjść z samotności swojego egoizmu; tym bardziej my, którzy jesteśmy uczniami i żyjemy w świetle Ewangelii, powinniśmy korzystać z dóbr świata i własnego życia, myśląc o prawdziwym bogactwie, jakim jest przyjaźń z Panem i z braćmi.

Najmilsi, ta przypowieść zachęca nas do zadania sobie pytania: jak zarządzamy dobrami materialnymi, zasobami ziemi i naszym życiem, które nam powierzył Bóg? Możemy się kierować kryterium egoizmu, stawiając na pierwszym miejscu bogactwo i myśląc tylko o nas samych; to jednak izoluje nas od innych i rozsiewa truciznę rywalizacji, która często rodzi konflikty. Albo też możemy uznać wszystko, co mamy, za dar Boży, którym mamy zarządzać i używać go jako narzędzie dzielenia się, aby tworzyć sieci przyjaźni i solidarności, aby budować dobro, aby tworzyć świat bardziej sprawiedliwy, bardziej równy i bardziej braterski.

Prośmy Pannę Świętą, żeby orędowała za nami i pomagała nam dobrze zarządzać tym, co powierza nam Pan Bóg, kierując się sprawiedliwością i odpowiedzialnością.