Psalmy w tradycji Kościoła

4. Tym stwierdzeniem, na pierwszy rzut oka przesadnym, w rzeczywistości nawiązywał on do najlepszej tradycji pierwszych wieków chrześcijaństwa, kiedy to Psałterz był najważniejszą księgą modlitwy Kościoła. Wybór ten okazał się trafny w obliczu nurtów heretyckich, które nieustannie zagrażały jedności wiary i komunii. Interesujący jest w tym kontekście piękny list napisany przez św. Atanazego do Marcelina w pierwszej połowie IV w., kiedy szerzyła się herezja ariańska podważająca wiarę w bóstwo Chrystusa. W sytuacji gdy heretycy przyciągali do siebie ludzi również pieśniami i modlitwami, które skutecznie oddziaływały na ich uczucia religijne, wielki Ojciec Kościoła ze wszystkich sił poświęcił się nauczaniu Psałterza przekazanego przez Pismo Święte (por. PG 27, 12 nn.). W ten sposób do «Ojcze nasz», czyli Modlitwy Pańskiej w najwłaściwszym tego słowa znaczeniu, dołączyła się praktyka modlitwy psalmodycznej, która wkrótce rozpowszechniła się wśród chrześcijan.

5. Również dzięki wspólnotowemu odmawianiu Psalmów w chrześcijańskiej świadomości utrwaliło się wyraźne przekonanie, że nie można zwracać się do Ojca mieszkającego w niebie nie żyjąc w prawdziwej komunii życia z braćmi i siostrami mieszkającymi na ziemi. Więcej, włączając się bezpośrednio w modlitewną tradycję żydów, chrześcijanie uczą się modlić śpiewając magnalia Dei, czyli wielkie i wspaniałe dzieła dokonane przez Boga zarówno przy stworzeniu świata i ludzkości, jak i w dziejach Izraela i Kościoła. Ta forma modlitwy, zaczerpnięta z Pisma Świętego, z pewnością nie wyklucza swobodniejszych form, które charakteryzować będą nadal nie tylko modlitwę osobistą, ale również wzbogacać modlitwę liturgiczną, na przykład o hymny i tropariony. Księga Psalmów pozostaje jednakże idealnym źródłem modlitwy chrześcijańskiej i Kościół wciąż będzie czerpał z nich natchnienie w nowym tysiącleciu.