25 stycznia 2021 roku Stolica Apostolska opublikowała listę nowych członków Papieskiej Komisji Biblijnej. Jest wśród nich Polak, ks. dr hab. Marcin Kowalski, pracownik naukowo-dydaktyczny sekcji biblijnej Wydziału Teologicznego KUL.
W sumie zostało mianowanych dziewięciu nowych członków tego gremium, z czego trzech to zakonnicy. Nowi członkowie pochodzą z ośrodków uniwersyteckich we Włoszech, Belgii, Hiszpanii, Polski, Słowacji i Szwajcarii.
Papieska Komisja Biblijna powstała w 1902 roku. Do życia powołał ją Papież Leon XII listem apostolskim „Vigilantiae studiique”. Papież Paweł VI zreformował ją w 1971 roku, wydając list apostolski motu proprio „Sedula cura”. Od tego czasu Komisja usytuowana jest przy Kongregacji Nauki Wiary, a każdorazowy jej prefekt jest jednocześnie przewodniczącym Komisji.
Papieska Komisja Biblijna spotyka się raz w roku fizycznie w Rzymie po Świętach Wielkanocnych. „Komisja podejmuje zadany temat na dane lata, zwykle jest to 5 lat. – podkreśla ks. Marcin Kowalski – W trakcie tych spotkań wypracowuje się formułę dokumentu, który ma opracowywać zadany problem”. Prace trwają tak naprawdę przez cały rok, członkowie komisji wymieniają się dokumentami, konsultują się między sobą. Specjaliści pracują w swoich dziedzinach, a następnie praca polega na połączeniu różnych metod i aspektów podjętego tematu.
Ks. Marcin Kowalski został zapytany przez rozgłośnię papieską o powstającym problemie „przesytu biblistów”. Jest coraz mniej powołań, być może dojdzie do łączenia seminariów, co wtedy będą robić bibliści wykładowcy:
„W Polsce mamy ponad 300 biblistów i łatwo się domyślić, że niewielu z tej grupy uczy na uniwersytetach albo w seminariach duchownych. Wielu z tych biblistów zajmuje się także duszpasterstwem biblijnym, pracuje na parafiach, są proboszczami. Więc biblistyka jest bardzo wszechstronną dziedziną. Warto wciąż kształcić naszych biblistów; warto także z tego powodu, bo mówi się, że Biblia ma być duszą naszej teologii, nie tylko teoretycznej, ale także praktycznej więc i duszą duszpasterstwa to potrzeba nam także więcej dobrze wykształconych biblistów o zacięciu praktycznym. Takich inicjatyw, które wymagałyby ich obecności i gdzie wciąż ich potrzeba jest bardzo wiele. Mamy w Polsce Dzieło Biblijne, mamy różnego rodzaju szkoły biblijne, które powstają jak grzyby po deszczu. Jest także ogromne zapotrzebowanie na duszpasterstwo biblijne i trochę bardziej specjalistyczne, czyli już nie tylko ksiądz, który zna trochę Pismo Święte i wykłada je, ale rzeczywiście ktoś, kto studiował i jest do pewnego stopnia specjalistą.“
Ks. Marcin Kowalski, urodził się w 1977 roku w Kielcach. Jest kapłan diecezji kieleckiej i adiunktem przy katedrze Teologii Biblijnej i Proforystyki w Sekcji Nauk Biblijnych Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1996-2002 w Seminarium Kieleckim. W 2002 roku zdobył magisterium z teologii biblijnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II. W tym samym roku otrzymał święcenia prezbiteratu w diecezji kieleckiej.
W latach 2003-2011 odbywał studia specjalistyczne na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. W 2007 roku uzyskał licencjat z Pisma Świętego (‘We shall all be changed’ (1 Cor 15:51). Transformation of the Living at the Parousia of Christ. An Exegetico-Rhetorical Study of 1 Cor 15:50-57, pod kierunkiem ks. Jean-Noëla Aletti, SJ), a w roku 2011 doktorat z Pisma Świętego (Transforming Boasting of Self into Boasting in the Lord. The Development of the Pauline Periautologia in 2 Cor 10-13 in Light of the Programmatic Introduction of 2 Cor 10, również pod kierunkiem ks. Alettiego.
W 2019 roku uzyskał habilitację na Wydziale Teologii KULJPII (Usprawiedliwienie, dar nowego życia i Duch. Grecko-rzymski i żydowski charakter argumentacji Pawła w lekturze socjoretorycznej Rz 1–8).
W audiencji uczestniczyła żona prezydenta Ukrainy Ołena Zełenska.
Nazwał to „kwestią sprawiedliwości”, bardziej, aniżeli hojności.
Dla chrześcijan nadzieja ma imię i oblicze. Dla nas nadzieja to Jezus Chrystus.
Ojciec święty w przesłaniu do uczestników spotkania pt. „Dobro wspólne: teoria i praktyka”.