Benedykt XVI mianował 24 kardynałów

Kardynałowie powyżej 80. roku życia mianowani "za szczególne zasługi dla Kościoła":

Abp Manuel Estepa Llaurens z Hiszpanii, emerytowany biskup polowy Hiszpanii. Urodził się 1 stycznia 1926 w miejscowości Andújar w diecezji Jaén na południu kraju. Święcenia kapłańskie przyjął 27 czerwca 1954, po czym kontynuował studia w Salamance, Rzymie i Paryżu. 5 września 1972 Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji madryckiej (sakrę przyjął 15 października tegoż roku). Po 11 latach posługi w stolicy, gdzie m.in. był rektorem seminarium duchownego, zajmował się duszpasterstwem uniwersyteckim i odpowiadał za południowy region archidiecezji, został 30 czerwca 1983 mianowany polowym wikariuszem generalnym dla posługi duszpasterskiej w wojsku hiszpańskim z wyniesieniem do godności arcybiskupa tytularnego. Gdy w 1986 ukazała się konstytucja apostolska Jana Pawła II „Spirituali Militum Curae”, zmieniająca porządek prawny dotychczasowych wikariatów polowych, nadając im charakter diecezji personalnych, abp Estepa został biskupem polowym swego kraju. W tym charakterze odwiedził m.in. Polskę w 1995, gdy w Warszawie odbywało się europejskie spotkanie duszpasterstw wojskowych i ich szefów. Swój urząd abp Estepa sprawował do 30 października 2003. Mimo odejścia ze służby czynnej w Kościele i w wojsku nadal udziela się na różnych płaszczyznach, m.in. sprawuje opiekę duchową nad zachodniohiszpańskim oddziałem Zakonu Grobu Bożego z Jerozolimy (bożogrobców) i nad wojskowymi-weteranami.

Abp Elio Sgreccia z Włoch, emerytowany prezes Papieskiej Akademii Życia. Urodził się 6 czerwca 1928 w miejscowości Nidestore koło Arcevia w prowincji Ankona w środkowej Włoszech jako najmłodsze z 6 dzieci w ubogiej rodzinie wiejskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1952. Przez wiele lat – do r. 1972 był wicerektorem a następnie rektorem Papieskiego Seminarium Regionalnego im. Piusa XI w Fano (region Marche w środk. Włoszech). Oprócz właściwego kapłanom przygotowania teologicznego i filozoficznego zdobył w Bolonii wykształcenie w zakresie literatury i filozofii. W 1973 wyjechał do Rzymu, gdzie został asystentem kościelnym wydziału medycznego stołecznego Uniwersytetu Katolickiego. Tu w ciągu 8 lat pełnienia tej posługi tak bardzo wciągnął się w sprawy medycyny, a zwłaszcza jej wymiaru etycznego, że z czasem stał się ekspertem w tej dziedzinie. Poznał wówczas osobiście Jana Pawła II, gdy przechodził on leczenie po zamachu z 13 maja 1981. Zawarte wówczas znajomości zaowocowały tym, że Sekretariat Stanu zaproponował mu pozostanie w Rzymie i zajmowanie się pismem „Medicina e morale” (Medycyna i moralność). Wyjeżdżał także jako obserwator do Parlamentu Europejskiego w Strasburgu, gdzie w owym czasie rozpoczynały się dyskusje nt. bioetyki, sztucznego zapłodnienia i inżynierii genetycznej. W 1984 stanął na czele pierwszej katedry bioetyki, w 1990 zdał egzamin potwierdzający go na tym stanowisku. Napisał fundamentalny „Podręcznik bioetyki”, przetłumaczony później na 6 języków. W uznaniu coraz większego autorytetu włoskiego kapłana w tej dziedzinie Jan Paweł II mianował go 5 listopada 1992 biskupem tytularnym i 6 stycznia następnego roku osobiście go konsekrował. Został wówczas wiceprzewodniczącym Papieskiej Akademii Życia, świeżo utworzonej przez Ojca Świętego, ale w rzeczywistości kierował nią. A 3 stycznia 2005 Jan Paweł II już formalnie powołał bp. Sgreccię na szefa tej instytucji i urząd ten sprawował on do 17 czerwca 2008. Nowy kardynał jest autorem prawie 3 tys. książek, artykułów i innych publikacji, tłumaczonych na wiele języków. Jest także kawalerem Wielkiego Krzyża Orderu Zasługi Republiki Włoskiej.

Abp Domenico Bartolucci z Włoch, kompozytor, “maestro perpeuto” (wieczysty mistrz) Papieskiej Sysktyńskiej Kapeli Muzycznej. Urodził się 7 maja 1917 w Borgo San Lorenzo (w Toskanii). Zaraz po szkole średniej wstąpił do seminarium duchownego we Florencji i już tam dał się poznać jako miłośnik śpiewu i muzyki kościelnej. Święcenia kapłańskie przyjął w 1939 i niebawem został dyrektorem chóru katedry florenckiej. W tym czasie – na początku lat czterdziestych – zaczął również komponować: msze, motety, utwory organowe, madrygały i muzykę kameralną. Pod koniec 1942 przeniósł się do Rzymu, aby pogłębić tam studia w zakresie muzyki sakralnej. Był wicedyrektorem chóru w bazylice św. Jana na Lateranie, a w 1947 został mistrzem (maestro) Kapeli Muzycznej Liberiańskiej przy bazylice Matki Bożej Większej. W 1952 dzięki poparciu ówczesnego mistrza Kaplicy Sykstyńskiej Lorenzo Perosiego trafił do tego słynnego zespołu jako jego zastępca, a po jego śmierci w 1956 Pius XII powierzył mu stanowisko wieczystego dyrektora „Sykstyny”. W 1997 – wbrew dotychczasowej praktyce – przestał pełnić swe obowiązki, a jego miejsce zajął mons. Giuseppe Liberto. Zmiana ta, która wywołała duże poruszenie we włoskim i watykańskim środowisku muzyki liturgicznej, była, jak się wydaje, spowodowana chęcią zmiany stylu Kapeli, aby bardziej odpowiadało to masowym celebrom eucharystycznym, które tak lubił Jan Paweł II. Wśród tych, którzy najsilniej sprzeciwiali się tej decyzji, był kard. Joseph Ratzinger. Gdy sam został papieżem, poprosił sędziwego muzyka, aby poprowadził we Kaplicy Sykstyńskiej 24 czerwca 2006 koncert z utworami polifonicznymi Giovanniego P. Palestriny, którego prał. Bartolucci jest wielkim miłośnikiem i największym współczesnym znawcą. Wykonano wówczas także kilka kompozycji samego dyrygenta, w tym motet modlitewny za obecnego papieża. W ciągu ponad 40 lat kierowania Kapelą Sykstyńską kapłan ten wniósł wielki wkład w przywrócenie jej dawnej wielkości i sławy. Zespół podróżował po całym świecie, m.in. w 1977 odwiedził ZSRR, występując z wielkim sukcesem w Moskwie i Leningradzie. Grał również także w Polsce. Ks. Bartolucci, ogromnie przywiązany do dawnej muzyki sakralnej, był przeciwny usuwaniu łaciny z liturgii, uważając, że wpłynie to niekorzystnie na rolę i jakość muzyki w Kościele. Kapłan jest również kompozytorem, a jego dorobek twórczy obejmuje ponad 40 tomów dzieł: motety, msze, madrygały, hymny, psalmy, muzykę symfoniczną i kameralną, organową.

Abp Walter Brandmüller z Niemiec, emerytowany przewodniczący Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych. Urodził się 5 stycznia 1929 w Ansbach (w Bawarii, w pobliżu Norymbergi). Jest kapłanem archidiecezji bamberskiej, od 17 lipca 1983 nosi tytuł honorowego prałata Jego Świątobliwości. W 1963 obronił doktorat na Uniwersytecie Ludwika Maksymiliana w Monachium, a w 4 lata później przeprowadził tamże habilitację jest teologiem i historykiem, specjalizującym się w dziejach Kościoła, zwłaszcza soborów. Był m.in. współzałożycielem w 1969 i długoletnim wydawcą czasopisma „Annuarium historiae conciliorum”, ukazującego się w Paderbornie i serii „Konziliengeschichte” (wydawanej od 1979, dotychczas ukazało się 37 tomów). Pod jego kierunkiem wydano także w latach 1991-99 „Podręcznik historii Kościoła bawarskiego” (3 tomy w 4 częściach). Od 1971 do przejścia na emeryturę w 1997 był kierownikiem zakładu nowej i średniowiecznej historii Kościoła na Uniwersytecie w Augsburgu. W 1981 został członkiem Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych w Watykanie, a 13 czerwca 1998 Jan Paweł II mianował go przewodniczącym tej instytucji. Przewodniczył również Międzynarodowej Komisji Porównawczej Historii Kościoła. Stanowisko szefa Komitetu piastował dwie pełne 5-letnie kadencje do 3 grudnia 2009, gdy Benedykt XVI powołał na jego miejsce francuskiego premostratensa o. Bernarda Ardurę.