"Opublikowany dzisiaj dokument pokazuje, w jakim błędzie tkwili krytycy papieża Franciszka i Synodu, a ich często nieracjonalne zachowania były spowodowane między innymi brakiem rzetelnej wiedzy na temat historii i tożsamości Kościoła w Amazonii, jak również wyzwań ewangelizacyjnych, przed jakimi stoi tamtejszy Kościół" - uważa o. Szyszka.

Publikujemy tekst komentarza:

„Bez sensacji, ale z wielką troską o Kościół i człowieka w Amazonii”, tak należałoby określić nową adhortację papieża Franciszka Querida Amazonia, która została zaprezentowana w Watykanie 12 lutego 2020 roku. Kilka miesięcy temu, podczas trwania Nadzwyczajnego Synodu dla Amazonii (6-27.10.2019), można było odnieść wrażenie, że w Kościele dokonują się jakoby rewolucyjne zmiany, zaś papież Franciszek rzekomo dokonuje zamachu na Tradycję Kościoła (poprzez przyzwolenie na diakonat dla kobiet i święcenia żonatych mężczyzn albo wprowadzenie tzw. rytu amazońskiego). Opublikowany dzisiaj dokument pokazuje, w jakim błędzie tkwili krytycy papieża Franciszka i Synodu, a ich często nieracjonalne zachowania były spowodowane między innymi brakiem rzetelnej wiedzy na temat historii i tożsamości Kościoła w Amazonii, jak również wyzwań ewangelizacyjnych, przed jakimi stoi tamtejszy Kościół. Na uwagę w tym kontekście zasługują słowa Franciszka z nowej adhortacji: Ci (...), którzy obserwują z zewnątrz, powinni unikać niesprawiedliwych uogólnień, uproszczonych wypowiedzi lub wniosków sformułowanych wyłącznie na podstawie (...) własnych struktur mentalnych i doświadczeń [QA 32]0.

Franciszek Kucharczak DODANE 12.02.2020 AKTUALIZACJA 12.05.2023

Sensacja adhortacji

Gdy ludzie sobie coś wymyślą i przez dłuższy czas się tego spodziewają, to w końcu stają się tego pewni. Taka ciąża urojona. »

więcej »

Równie ważnym wskazaniem jest też papieskie wskazanie, które reasumuje treści adhortacji: Amazonia wzywa nas do przezwyciężenia ograniczonych perspektyw, pragmatycznych rozwiązań, które pozostają zamknięte we fragmentarycznych aspektach wielkich kwestii, aby poszukiwać szerszych i śmielszych dróg inkulturacji [QA 105]. Nieco banalnym, aczkolwiek konkretnym przykładem tychże wysiłków podejmowanych przez misjonarzy jest przekazanie przez biskupa bierzmowanym Indianom Shuar Pisma Świętego oraz włóczni – jako znaku dojrzałości i odpowiedzialności. Okazuje się jednak, że ten zrozumiały dla Indian z Ekwadoru znak – w innych środowiskach kościelnych może być powodem krytyki i zaniepokojenia.