Jan Paweł II o Eucharystii

Czas na reklamacje do tych trzech etapów upłynie w sobotę 24 kwietnia o 12:00. Dzisiaj powinny również pojawić się wyniki ostatniego etapu - prosimy o zaglądanie...

1. Jeżeli zaniedbamy Eucharystię, jak będziemy mogli zaradzić naszej nędzy? – pyta Jan Paweł II w swojej ostatniej encyklice. Eucharystia to prawdziwa ofiara. Eucharystia to prawdziwa uczta. Jak należy te słowa rozumieć?

Eucharystia jako ofiara. To co najważniejsze: to jest ofiara Krzyża. Ofiara uobecniana w danym czasie i miejscu, ale ta sama, która dokonała się na Golgocie (nie powtarzana! – Chrystus raz umarł i więcej nie umiera!).
Eucharystia jako prawdziwy pokarm i prawdziwy napój, zgodnie ze słowami Chrystusa: Ciało Moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew Moja prawdziwym napojem. To pokarm, który daje życie wieczne, antycypacja uczty wiecznej.

2. Eucharystia ma także charakter apostolski – zauważa Jan Paweł II. Co to znaczy i jakie ma znaczenie dla codziennej jej celebracji? Co tak naprawdę znaczy, że kapłan sprawuje Ofiarę In persona Christi?

Trzy wymiary apostolskości Eucharystii (Eucharystii, nie Kościoła…):
- przekazana Apostołom, a przez nich nam;
- sprawowana w wierze Apostołów;
- sprawowana przez następców Apostołów (bez sakramentu Święceń – bez sukcesji apostolskiej) nie ma Eucharystii.
Tylko kapłan posiadający ważne święcenia może sprawować Eucharystię. Tylko on wypowiada słowa konsekracji – in persona Christi czyli w sakramentalnym utożsamieniu z Chrystusem. Nie zastępuje Chrystusa – nie można Go zastąpić w sprawowaniu Jego Ofiary, ale dzięki danej łasce z Nim się utożsamia.
Wspólnota nie może wyznaczyć kapłana, nie ma takiej władzy, władza taka pochodzi wyłącznie od Chrystusa przez Apostołów.

3. „Potrzeba, by Eucharystia była sprawowana w komunii, a konkretnie z zachowaniem wszystkich jej więzi. O jakich więziach wspomina Jan Paweł II? Czy Kościół może nie dopuścić kogoś do Komunii eucharystycznej, a jeśli tak, to kogo i w jakich okolicznościach?

Mowa o:
- więzi niewidzialnej – z Ojcem, Synem i Duchem – oznaczającej przede wszystkim trwanie w łasce uświęcającej (samo określenie „więź niewidzialna”, bez wyjaśnienia jego sedna, jest zbyt enigmatyczne);
- więzi widzialnej – jedności z Kościołem w wierze, sakramentach (zwłaszcza dotyczy to sakramentu Chrztu i jedności wiary w tym, co dotyczy Eucharystii, więc także konieczności święceń) oraz hierarchii. W tym ostatnim zawiera się jakoś jedność z Piotrem i wszystkimi wspólnotami Kościelnymi;

W związku z tym Kościół może (powinien?) odmówić Komunii:
- nieochrzczonym
- niepodzielającym w pełni wiary w tym, co dotyczy Sakramentu
- trwającym z uporem w jawnym grzechu ciężkim.

Oczywiście nie powinien przyjmować Komunii Świętej nikt, kto znajduje się w grzechu ciężkim, także niejawnym, ale nie to było przedmiotem pytania…

4. Eucharystia urzeczywistnia jedność i domaga się pełnej komunii. Co Jan Paweł II pisze na temat wspólnego sprawowania Eucharystii /koncelebra/ przez różne kościoły i wspólnoty chrześcijańskie oraz o możliwościach i warunkach przyjmowania Eucharystii od szafarzy innych wyznań /interkomunia/?

Najkrócej:
- nie jest możliwe celebrowanie Eucharystii z przedstawicielami innych wyznań, konieczna jest pełna jedność wiary, sakramentów i w zakresie władzy kościelnej (de facto jedność z Piotrem);
- nie jest możliwa interkomunia jako zasada, jeśli nie ma pełnej jedności opisanej w punkcie wyżej /tego elementu brakowało najczęściej…/
- w sytuacjach szczególnych, dla dobra duchowego/ zbawienia możliwe jest przyjmowanie Komunii Św. przez pojedyncze osoby należące do innych wyznań, proszące o to i podzielające wiarę odnośnie do tego, co dotyczy Sakramentu (w tym także konieczności kapłaństwa); podobnie katolik może przyjąć w podobnej – szczególnej sytuacji – Komunię Świętą od szafarzy innych wyznań, pod warunkiem, że Eucharystia jest w nich sprawowana ważnie.

5. „Cóż może wystarczyć, by w odpowiedni sposób przyjąć dar, który Boski Oblubieniec nieustannie czyni z siebie dla Kościoła-Oblubienicy?” Co Jan Paweł II pisze o sposobie sprawowania Eucharystii i możliwościach jego dostosowywania w kulturze zachodniej i na innych kontynentach?

Temat jest bardzo szeroki, ale zależało mi na uwzględnieniu trzech elementów:
- liturgia ma być sprawowana godnie i pięknie, istotne jest nie tylko to, co wewnętrzne, ale także zewnętrzne znaki, co wyraziło się w rozwoju sztuki sakralnej; Kościół podobnie jak kobieta z Betanii „nie żałuje środków” na ten cel;
- liturgia ma być sprawowana wiernie, z zachowaniem norm liturgicznych – nie jest prywatną własnością ani ludu, ani celebransa;
- dostosowanie liturgii do warunków kulturowych musi się odbywać za zgodą władz kościelnych, w porozumieniu ze Stolicą Apostolską.
Najczęściej niestety skupiano się na 2 i 3 elemencie, pomijając pierwszy…